اعداد و حروف تأکید دارد؛ علاوه بر این حالات خاص مانند طهارت و صوم و آداب خاص نزد او بر تأثیر می‏افزاید.^۱ او معتقد است اولیای الهی در علم اسماء سه ویژگی دارند:

۱. با تأیید و الهام معانی از اسماء ۹۹ گانه حقایقی فهمیده‏اند که دیگران با نظر و برهان نمی فهمند؛

۲. اسماء ورای این ۹۹ اسم ظاهر را فهمیده‏اند؛

۳. اسم اعظم را شناخته‏اند.

به باور وی این سه مرحله مترتب بر یکدیگر بوده ویکی پس از دیگری برای اولیاء حاصل می‏شود.^۲

در نظام فلسفی - عرفانی شیعه تعبیر به حدوث یافت نمی‏شود، تنها ملاصدرا روایت معروف حدوث الاسماء را صحیح و معتبر دانسته است. اما می‏توان به تعبیری دست یافت که به نحوی مرتبط تلقی می‏شود. از سوی دیگر، به نظر می‏رسد لایه دیگری از بحث اسماء در اندیشه ملاصدرا با قرار دادن اسماء در زمره «محمولاتی عقلی» رقم می‏خورد؛ این محمولات نه متعلق جعل و نه متعلق لاجعل قرار نمی‏گیرند، بلکه به مثابه همان اشعه نور هستند.^۳

ملاصدرا در رسالة الحدوث معتقد است بر اساس آیه شریفه (وَ لِكُلٍّ وِجْهَةٌ هُوَ مُوَلِّیهَا)^۴ عقول فعاله در اصطلاح جمهور فلاسفه، با صور علمیه قائم به ذات،

ابن عربی بر این باور است که تنها تعلق علم، محدَث است اما خود علم قدیم است؛ در اندیشه او، قول به حدوث علم برای خداوند به منزله وارد نمودن زمان بر خداوند است؛^۱ وی حاکم در تنزیه محض را عقل و حاکم در تشبیه را خیال می‏داند.

طبق نقل ابن تیمیه، عمرو بن عثمان مکی،^۲ منکر حدوث اسمای الهی بوده است. از وی در کتاب التعرف بأحوال العباد و المتعبدین نقل شده که حقایق اسمای الهی، قدیم و ازلی بوده و هیچ اسم و صفتی برای خدا حادث نگشته است.^۳ گرچه وی تعدادی از صفات فعل را بر این ادعای خود به عنوان شاهد ذکر می‏کند، لکن این مسئله نشان می‏دهد وی هیچ مرتبه و تقریری از حدوث اسماء و صفات را بر نمی‏تابد.

به تصریح ابن عربی مفاهیم اسمای الهی هر یک متمایز از دیگری است و از آنجا که واضع هر یک از این اسماء خداوند است علت تکثیر، چیزی جز اختلاف آثار ظاهره در عالم هستی نیست.^۴

به جز این دیدگاه، گرایش دیگری در میان اهل عرفان و تصوف یافت می‏شود. احمد بن علی البونی^۵ (م ۶۲۲ه‍. ق) بر اثر خارجی الفاظ، نقوش،