از عینیت در این مصطلح نیز هست، چرا که صفات کمالی را در تخوم ذات موجود می‏داند اما صفاتی فائض از خداوند که با ملاحظه مظاهر فهمیده می‏شود، عین ذات قلمداد نمی‏شود.^۱

فخر رازی مجموعه اقوال در ارتباط میان اسم، مسمی و تسمیه را این‏گونه بیان می‏کند:

الف - اسم نفس مسمی غیر از تسمیه: اشاعره، حشویه، کرامیه؛^۲

ب - اسم غیر مسمی و نفس تسمیه: معتزله؛

ج - اسم غیر مسمی غیر تسمیه: قول مختار نزد فخر رازی.^۳

باور ابن تیمیه آن است که مراد جهمیه و معتزله از قولشان در این مسئله آن است که نشان دهند اسمای خداوند مخلوق است؛ طبیعی است که وی با این نظر مخالف بوده و معتقد است اسماء از کلام الهی و غیر مخلوق است.^۴ شافعی نیز هر قولی که اسم را غیر از مسمی بداند موجب زندقه و خروج از دین معرفی می‏کند.^۵ با این توضیح محوری بودن رأی نهایی در مسئله غیریت اسم و مسمی در قول به حدوث یا عدم حدوث اسماء مشخص می‏شود.

بر همین اساس صابونی (م۵۸۰ ه‍. ق) قول به غیریت را معادل حادث بودن

را برگزیده‏اند که به بازخوانی نظر ایشان در این مسئله کمک شایانی می‏نماید.^۱

تسمیه، در باور اکثر شیعه، اهل حدیث و اشاعره از جانب پروردگار و خارج از حیطه بشری است. خواجه، تسمیه را برای چیزی که هیچ از آن نمی دانیم غیر ممکن می‏داند اما تسمیه چیز ناشناخته از حیث آنکه شناخته نمی‏شود را جایز می‏شمرد.^۲ وی معتقد است اسم، به طور اجمال بر همان چیزی دلالت می‏کند که حد به طور تفصیل دلالت می‏کند.^۳

علامه مجلسی بر این باور است که اشاعره به عینیت اسم و مسمی قائل شده‏اند و شیعه و معتزله اعتقاد به غیریت داشته‏اند.^۴ پس غیریت در اسماء و عینیت در صفات، می‏تواند به نوعی وجه جمع میان این دو قول به شمار رود.

در فلسفه اسلامی نیز تفاوت‏هایی در این مسئله قابل مشاهده است، درحالی‏که ابن سینا از عینیت مصداقی صفات و عینیت مفهومی برخی از آنها سخن می‏گوید، ملاصدرا بحث را به سمت صفات کمالی کشانده که در عین کثرت مفهومی موجود به وجود ذات احدی است^۵ و طبق اندیشه فلسفی - عرفانی شیعه، در مرتبه ذات کمالات، عین حق هستند؛ وی «کمال الاخلاص» را به مرتبه ذات می‏داند که مقام محو کثرات و اعتبارات حتی موطن، اضمحلال اسماء و صفات است و این غیر از مقام احدیت و واحدیت است که تعین علمی و اجمالی و تکثر و تولد اسماء در آن رخ می‏دهد. همین تفسیر، مقصود