مکنون و مخزون می‏داند؛ او قرینه این تفسیر را در عبارت «فجعله کلمة تامة» جستجو می‏کند و معتقد است این اسم شامل همه مظاهر صفات حقی و خلقی و اضافی است، چرا که غیر از او هیچ چیزی موجود نیست و همه چیز از او منشعب می‏شود و خلق، قوام و بازگشت همه به اوست؛^۱ التحفة العلویة نیز همین تبیین را ارائه داده است.^۲

گروه دیگری از مفسران نیز تفسیر خود را بر غیر لفظی بودن این اسم استوار ساخته‏اند، قاضی سعید این اسم را به امری که از مبدأ اعلی نازل شده تفسیر می‏کند و صادر اول را مظهر آن امر به حساب می‏آورد؛ به باور وی اگرچه الفاظ مختلفی برای تعبیر این امر به کار برده شده اما مقصود از آن معنایی است که از مبدأ اعلی استفاده می‏شود و اشیاء به واسطه آن تحقق می‏یابند و حقیقت و کنه آن مجهول است.^۳ این در حالی است که ملاصدرا پس از آنکه این اسم را از جنس لفظ نمی‏داند و تنها یک معنای کلی معرفی می‏کند، دو احتمال را در تفسیر این اسم بیان می‏کند، وجود مطلق و یا عقل مفارق.^۴

روشن است که هم قاضی سعید و هم ملاصدرا نگاهی هستی شناسانه (و نه معرفت شناسانه) به تفسیر اسم داشته‏اند؛ تصریح به صادر اول و عقل مفارق نشان می‏دهد این دو اندیشمند، اسماء را وجوداتی حقیقی و دارای تأثیر می‏دانند که در نظام طولی عالم خلق، نقش اصلی خواهند داشت.^۵

که مقصود اسمای تکوینی یعنی روح پیامبر صلی الله علیه و اله و ارواح ائمه علیهم السلام مقصود باشد را نیز مطرح ساخته است.^۱

مولی صالح، پنج احتمال در مصداق اسم مخلوق را مطرح می‏سازد؛ وی اینکه مقصود از اسم، «اللّٰه» یا مفهوم عظیمی از مفهومات اسماء باشد را رد می‏کند، اما اینکه مقصود از اسم، اسم دالّ بر ذات بدون ملاحظه هیچ یک از صفات^۲ بوده و اسمی ناشناخته برای ما (یا همان اسم اعظم) است و یا «العلی العظیم» را احتمالات مقبول در مصداق اسم می‏داند،^۳ ملا خلیل قزوینی نیز مقصود از اسم را اسم اعظم و معنای خلق را تقدیر گرفته است.^۴

از میان دیگر شارحان کافی و احادیث آن می‏توان به نظر مجذوب تبریزی اشاره کرد که مقصود از اسم را نور معرفت می‏داند که مخلوق بوده و هنگامی متجسد به حروف می‏شود که مدلول اسم لفظی است.^۵

فیض کاشانی، اسم را مرکب از لفظ و حقایق می‏داند که دلالت با هر دو تمام می‏شود؛ وی بر اساس ترجیح نسخه صدوق در عبارت - بهذه الاسماء الثلاثة التی أَظهرت - معتقد است مسمی با اسم ظاهر گشته و شناخته می‏شود.^۶ شیخ احمد احسائی، مراد از اسم مخلوق در این روایت را مجموع عالم امر و مراتب چهارگانه آن و عالم خلق با مراتب ۲۸ گانه‏اش می‏داند. این تفسیر، که خود تابع جهان‏بینی اوست، اسم را غیر لفظی و همان اسم اکبر،