امام صادق علیه السلام نيز مي‌فرمايد:
كانَ أميرُ المُؤمِنينَ علیه السلام يَقولُ: لا يَجِدُ أحَدُكُم طَعمَ الإِيمانِ حَتّي يَعلَمَ أنَّ ما أصابَهُ لَم يَكُن لِيُخطِئَهُ وأنَّ ما أخطَأَهُ لَم يَكُن لِيُصيبَهُ وإنَّ الضّارَّ النّافِعَ هُوَ اللهُ عَزَّوَجَلَّ.۱
اميرمؤمنان علیه السلام همواره ميفرمود: «هيچ يك از شما مزة ايمان را نميچشد تا اينكه بداند آنچه به او رسيده، بنا نبوده كه نرسد و آنچه به او نرسيده، بنا نبوده كه برسد، و اينكه زيانرسان و سودرسان، فقط خداوند عزّ وجلّ است.
بنا بر این، گام نخست، باور به تقدیری بودن امور زندگی است که نقش مهمّي در کاهش فشارهای روانی در سختی‌های زندگی دارد که برای امتحان انسان وارد می‌شوند؛ امّا این که چرا این باور چنین نتیجه‌ای دارد، مسئله‌ای است که در بحث بعدی روشن می‌شود.
دو. خیر بودن تقدیرهای خداوند
مسئلة بعدی، آن است که حوادث زندگی بر چه مبنایی تقدیر می‌شوند؟ این، به شيوة تبیینیِ افراد برمی‌گردد که ماهیت حوادث را چگونه تفسیر و ارزیابی می‌کنند. از این منظر نیز می‌توان افراد مستعد یا مبتلا به اعتیاد را بررسیِ تجربی نمود. به نظر می‌رسد که این گونه افراد، تفسیری زجرآور و بد از حوادث ناخوش دارند که برای تسکین آن به اعتیاد، و تفسیری خودمحور و غافلانه از خوشایندهای زندگی دارند که بی‌مهابا به لذّترانی روی می‌آورند و معتاد می‌شوند. لذا پرسش بعدی آن است که: آنچه خدا تقدیر می‌کند، مبتنی بر چیست؟
بر اساس آنچه گذشت، برای پیشگیری از اعتیاد، گام بعدی آن است که بدانیم آنچه خداوند متعال تقدير كرده و حكم مي‌كند، مبتني بر خير است و اساساً معنا ندارد كه خداوند، كاري جز خير انجام دهد. بنا بر اين، همة تقدیرهای خداوند متعال، خير هستند.
