فصل هفتم : ناخویشتن‌داری و اعتیاد

۱. خویشتنداری در تحقیقات اعتیاد

در ميان عوامل مستعد کنندة اعتیاد، عوامل شخصیّتی، از عمده‌ترین عوامل شمرده شده‌اند. وجود عوامل، شخصيّتي به معنای دارا بودن ويژگي‌هاي منحصر به فردی است که «مواد» براي آنها خاصيت تعديل‌ کنندگي دارد و «سرخوشی» گم‌شده‌ای براي آنها محسوب می‌شود. شخصيّت‌هاي ناقص و معیوب را با گروهی از صفاتِ نهادینه ‌شده، توصیف می‌کنند که در چند صفت خلاصه می‌شوند: عدم ‌کنترل خود، ضعف خود و ضعف خویشتنداری. گروه دیگری از صفات که مرتبط با اعتیادند، عبارت اند از: فقدان مسئوليت‌پذيري، عدم خوداتّکايي، عدم تحمّل ناکامي، ناتواني در چشم‌پوشي از لذّات زودگذر به نفع اهداف بلندمدّت، که هر کدام از آنها به نوعی با عدم خویشتنداری تبیین می‌شوند. ^۱
یکی دیگر از ابعاد شخصیّت معتادان، پایین‌ بودن «احترام ‌به ‌خود» ^۲ است. احترام به خود، از طریق تجربه‌های مشتمل بر یک مهارت، رشد می‌کند و نتیجه‌اش احساس ارزشمندی ذاتی است. همچنین سطح اعتماد به نفس ^۳ که بُعد شناختی شخصیّت است و