كسي كه به روزيِ خدا راضي باشد، به خاطر آنچه ندارد، اندوهگين نمي‏شود.
اين جاست كه آسايش، آرامش و راحتي زندگي تأمين مي‏گردد. به همين جهت، در روايات تصريح شده كه راحتي زندگي، در قناعت است^۱ و انسان قانع، از آسايش رواني برخوردار است.^۲ در حقيقت، كسي كه به آنچه براي او بس است، بسنده كند، به سوي راحتي و آسايش، شتاب كرده^۳ و آن را به چنگ آورده است^۴ و در نتيجه، زندگي، ماية چشم‌روشني او مي‏گردد.^۵ پس زيبايي زندگي^۶ و لذّت‌ آن، در «قناعت» است.^۷
بر اساس آنچه گذشت، روشن می‌شود که یکی از راه‌های مهم پیشگیری از اعتیاد، قناعت به روزی است. افراد قانع، احساس نیاز ندارند و در نتیجه، احساس ناکامی و نارضایتی نیز نخواهند داشت و همین امر، زمینة گرایش به اعتیاد را از بین می‌برد. با توجّه به این که روزی، یکی از دامنه‌دارترین مسئله‌های زندگی ماست، می‌توان حدس زد که نقش قناعت در پیشگیری، و نقش حرص در گرایش به اعتیاد، بسیار مهم است. از این رو باید برای به وجود آوردن فرهنگ قناعت، تلاش جدّی صورت گیرد.

بنا بر اين، اگر كسي به دنبال بي‌نيازي است بايد آن را در قناعت بجويد،^۱ نه فراوانيِ مال. اگر كسي به قناعت دست يابد، به غنا دست يافته است.^۲ به همين جهت، شخص قانع، از مردم بي‏نياز است^۳ و به غنا و بي‏نيازيِ واقعي دست مي‏يابد.^۴ از اين رو، اگر كسي به حالت بسندگي دروني برسد، كمترين برخورداريِ بيروني از دنيا براي او كافي است، و اگر كسي از اين حالت محروم باشد، هيچ چيز در دنيا براي او كافي نيست. اين يكي از مسائل مهم در اين بحث است. امام علي علیه السلام در اين باره مي‌فرمايد:
من رضي من الدنيا بما يجزيه، كان أيسر ما فيها يكفيه. ومن لم يرض من الدنيا بما يجزيه لم يكن فيها شي‏ء يكفيه.^۵
هر كس به آنچه از دنيا ـ كه كفايتش مي‌كند ـ ، راضى شود، كم‌ترين بهرة دنيا براى او بس است؛ و آن كس كه به آنچه از دنيا ـ كه كفايتش می‌كند ـ ، راضى نشود، هيچ چيزِ دنيا وى را كفايت نمي‌كند.
ثانياً شخص قانع، سبك‏بار زندگي خواهد كرد. امام صادق‏ علیه السلام مي‌فرمايد:
مكتوب في التوراة: ابن آدم... من رضي باليسير من الحلال خفت مؤنته.^۶
در تورات نوشته شده است: اي فرزند آدم!... كسي كه به اندك حلال راضي باشد، بار او سبك خواهد بود.
ثالثاً شخص قانع، هرگز نسبت به آنچه ندارد، اندوهگين نمي‏شود. امام علي‏ علیه السلام در اين باره مي‌فرمايد:
من رضي برزق الله لم يحزن علي ما فاته.^۷