كسي كه به خدا احساس نياز كند، فقير نيست.^۱ اولياي خدا غناي خود را از خدا مي‌خواهند^۲ و لذا همة مردم به آنان نيازمند مي‌گردند.^۳ از اين رو، امام زين العابدين علیه السلام از خداوند مي‌خواهد كه بي‌نيازي‌طلبي وي را به خودش قرار دهد.^۴
از آنچه گذشت، روشن می‌شود که اگر انسان، غنای خود از خداوند متعال طلب کند، احساس غنا و بی‌نیازی خواهد کرد. به نظر می‌رسد افراد معتاد، در این زمینه دچار اشتباه هستند. این را می‌توان در تحقیقات تجربی مطالعه کرد. آنچه مهم است این که با تکیه بر غنای خداوند، انسان، احساس بی‌نیازی خواهد کرد و در نتیجه، زمینة گرایش به اعتیاد نیز از بین می‌رود.

ه. تنظیم احساس نسبت به درآمد

از مسائل مهم روزی، آن است که پس از تلاش کردن و محقّق شدن روزیِ مقدّر، انسان چه احساسی باید نسبت به آن داشته باشد. گاه انسان ممکن است نسبت به روزیِ کسب نشده، احساس نادرستی داشته باشد که موجب نارضایتی می‌شود و گاه ممکن است نسبت به روزیِ کسب شده، احساس نادرستی داشته باشد که این نیز موجب نارضایتی می‌گردد. باید احساسِ خود را نسبت به روزی کسب شده، تنظیم نمود. صِرف کسب روزی کافی نیست؛ احساسی که ما از روزیِ کسب شده داریم، نقش مهمّي دارد. بنا بر این باید احساس خود را به درستی تنظیم نماییم تا موجب رضامندی گردد. علّت برخی از اعتیادها را باید فقدان توانمندی در تنظیم احساس نسبت به روزیِ به‌دست‌آمده دانست.
از عوامل مزاحم رضامندی، «حرص» است. حرص يعني حالت زياده‌خواهي بي‌پايان كه با هيچ چيز سير نمي‌شود. كسي كه به كفاف راضي نباشد، دچار زياده‌خواهي مي‌شود.

همین اشتباه، موجب ناکامی و نارضایتی مي‌گردد و در نهایت می‌تواند به اعتیاد کشیده شود.
خِرد مي‌گويد بايد از كسي كه غني است، كسب غنا كرد و غنيِ مطلق، خداوند است. اين، يك واقعيت در جهان هستي است. بنا بر اين، در بي‌نيازي‌طلبي بايد هماهنگي با اين واقعيت را مورد توجّه قرار داد. بر اين اساس بايد بي‌نيازي را از خدا خواست.
در قرآن كريم در آية ۱۵ سوره فاطر تصريح شده كه انسان نيازمند به خداست:
(يَأَيُّهَا النَّاسُ أَنتُمُ الْفُقَرَآءُ إِلَى اللهِ وَ اللهُ هُوَ الْغَنِىُّ الْحَمِيدُ.
اي مردم! شما به خدا نيازمنديد و خدا همان غنيِ ستوده است) .
و يا در آية ۳۸ سورة محمّد مي‌فرمايد:
(وَاللهُ الْغَنِىُّ وَ أَنتُمُ الْفُقَرَآءُ.
خداوند غني است و شما فقيران) .
به همين جهت، خود خداوند متعال تصريح مي‌كند كه همه فقيرند، جز كساني كه من آنان را غني كرده باشم.^۱ اگر تو مرا بپذيري، قلبت را از احساس بي-نيازي پُر مي‌كنم و احساس نيازمندي را از برابر دو چشم تو برمي‌گيرم و امورت را كفايت مي‌كنم تا هر روز را با بي‌نيازي صبح كني و اگر از من روي برگرداني، احساس بي‌نيازي را از قلب تو برمي‌گيرم و احساس فقر و نيازمندي را در برابر ديدگانت قرار مي‌دهم و امورت را نابه‌سامان مي‌كنم، به گونه‌اي كه هر روز را با فقر صبح كني!^۲
كسي كه از خدا بي‌نيازي طلب كند، نظير او خواهد شد و كسي كه به ديگران اظهار نياز كند، اسير آنان خواهد شد.^۳ لذا كسي كه از خدا احساس بي‌نيازي كند، غني نيست و