را كه دلش مي‌خواهد به خود برساند، به دوزخ در مي‌آيد.^۱
بنا بر اين، لذّتی كه مي‌خواهد جزئي از شادكامي باشد، نبايد به شادكامي آسيب بزند. لذا در لذّت‌، بايد معيار را آينده قرار داد و از لذّت‌‌هايي كه آينده را از بين مي‌برند، پرهيز كرد.
جهت‌گيري هیجانات مثبت به این معناست که اين هيجانات بايد در راستاي شادكامي اصيل و سعادت واقعي انسان قرار گيرند. لذا هم بايد در امور معنوي نشاط داشته باشيم و هم از نشاط و شادي براي زمينه‌سازي شادكامي اصيل و جاويدان خود استفاده نماييم. در روايات، موارد متعددي به عنوان كاربرد نشاط و شادي مطرح شده‌اند (همانند: نشاط در راه هدايت،^۲ عبادت خدا،^۳ خواندن قرآن^۴ و شب زنده‌داري^۵ ) كه توضيح و تبيين آن از حوصلة اين نوشتار، خارج است؛ امّا جایگاه نشاط در روایات اهل بیت علیهم السلام در یک قالب کلّی، قابل جمع است و آن اين که نشاط دنیوی را باید برای مطالبة آخرت به کار گرفت. امام علی علیه السلام در تفسیر آیة شریف (وَلا تَنْسَ نَصِيبَكَ مِنَ الدُّنْيا)
^۶ می‌فرماید:
تن‌درستی، نیرو، فراغ، جوانی و نشاطت را فراموش مکن تا با این بهره‌های دنیوی، آخرت را مطالبه کنی.^۷
بنا بر اين، نشاط، بهره دنیوی ماست که باید برای نیل به سعادت اُخروی و مطالبة آخرت از آن بهره گرفت. لذّتي مي‌تواند مطلوب باشد كه در جهت شادكامي اصيل و جاويدان انسان قرار گيرد. بر همین اساس، معلوم می‌گردد که در الگوی هیجانات مثبت از دیدگاه اسلام، باید از «لهو و لعب» پرهیز کرد. تفریح و سرگرمی، یکی از عوامل

مي‌كنند و زندگي را به فساد و تباهي مي‌كشند.^۱
امام علي علیه السلام در اين باره مي‌فرمايد:
بسا لذّت‌ آني‌اي كه اندوهي طولاني به ارمغان آورد.^۲
برخي لذّت‌‌ها، موجب غفلت مي‌شوند^۳ و غم و اندوه به بار مي‌آورند.^۴ لذا چه بسا چيزهايي كه امروز موجب لذّت‌ مي‌گردند، امّا فردا ماية اندوه‌ اند. ^۵ اين، يك قاعده است كه گاه محنت آني، لذّت‌ آتي را به دنبال دارد و گاه لذّت‌ آني، محنت آتي را؛^۶ مهم اين است كه شيريني لذّت‌ آني، در برابر محنت آتي، توان ايستادگي ندارد. ^۷ چه بسا لذّت‌‌هاي پستي كه انسان را از رسيدن به مراتب عالي باز مي‌دارند^۸ و چه بسا لذّت‌‌هايي كه موجب رسوايي مي‌گردند و ننگ رسوايي فردا، شيرينيِ لذّت‌ امروز را از بين مي‌برد.^۹
در يك بررسي منطقي، ‌مشخّص مي‌شود كه لذّت‌ امروز با رسوايي فردا و پيامدهاي دردناك آن برابري نمي‌كند. ^۱۰ در واقع، شهوت‌هاي فاني، هيچ لذّت‌ واقعي‌اي ندارند.^۱۱ عاقبت لذّتراني، دوزخ و بدبختي است؛ اين، يك اصل است. امام باقر علیه السلام در اين باره مي‌فرمايد:
دوزخ در ميان لذّت‌ها و شهوت‌هاست. پس هر كس هر لذّت‌ و شهوتى