خداوند وجود ندارد. خداوند در همين راستا مي‌فرمايد:
(وَ لاَ تَدْعُ مِنْ دُونِ اللّهِ مَا لاَ يَنْفَعُكَ وَ لاَ يَضُرُّكَ فَإِنْ فَعَلْتَ فَإِنَّكَ إِذاً مِنَ الظَّالِمِينَ * وَإِنْ يَمْسَسْكَ اللّهُ بِضُرٍّ فَلاَ كَاشِفَ لَهُ إِلاَّ هُوَ وَإِنْ يُرِدْكَ بِخَيْرٍ فَلاَ رَادَّ لِفَضْلِهِ يُصِيبُ بِهِ مَنْ يَشَاءُ مِنْ عِبَادِهِ وَهُوَ الْغَفُورُ الرَّحِيمُ.^۱
و به جاى خدا، چيزى را كه سود و زيانى به تو نمى‌رساند، مخوان؛ كه اگر چنين كنى، در آن صورت قطعاً از جملة ستمكارانى و اگر خدا به تو زيانى برساند، آن را بر طرف كننده‌اى جز او نيست و اگر براى تو خيرى بخواهد، بخشش او را ردّ‌كننده‌اى نيست. آن را به هر كس از بندگانش كه بخواهد مى‌رساند و او آمرزندة مهربان است) .
در آية نخست، خداوند متعال به مسئلة سود و زيان اشاره و تصريح مي‌كند كه نبايد از منبعي كه سود و زيان به دست او نيست، درخواست كمك نمود.^۲ سپس در آية بعد، به دو ويژگي خداوند متعال اشاره مي‌فرمايد: يكي «كاشف الضر» و ديگري «مفضل». در آية ديگري نيز به اين دو ويژگي اشاره شده است.^۳
در جاي ديگر، خداوند متعال در احتجاج با مشركان مي‌فرمايد:
(وَ لَئِنْ سَأَلْتَهُمْ مَنْ خَلَقَ السَّماواتِ وَالْأَرْضَ لَيَقُولُنَّ اللَّهُ قُلْ أَ فَرَأَيْتُمْ ما تَدْعُونَ مِنْ دُونِ اللَّهِ إِنْ أَرادَنِيَ اللَّهُ بِضُرٍّ هَلْ هُنَّ كاشِفاتُ ضُرِّهِ أَوْ أَرادَني‏ بِرَحْمَةٍ هَلْ هُنَّ مُمْسِكاتُ رَحْمَتِهِ قُلْ حَسْبِيَ اللَّهُ عَلَيْهِ يَتَوَكَّلُ الْمُتَوَكِّلُونَ^۴
اگر از آنان بپرسید که چه کسی آسمان و زمین را آفریده است، به تأکید خواهند گفت خدا. پس بگو آیا هیچ دربارة معبودانی که غیر خدا می‌خوانید اندیشه می‌کنید که اگر خدا زیانی را برای من بخواهد آیا

هر كس به او سه چيز عطا شود، از سه چيز محروم نمى‌ماند:... به هر كه توكّل داده شود، بسندگى داده شود. سپس فرمود: آيا كتاب خداوند عزّ و جلّ را تلاوت كرده‌اى: (و هر كه به خدا توكّل كند، او براى وى بس است؟)
.
لقمان حكيم به فرزندش مي‌گويد كه: چه كسي به خداوند توكّل نمود و خدا او را به غير خود واگذار كرد^۱ و امورش را كفايت ننمود؟!^۲
نكته‌اي كه نبايد فراموش شود، اين كه اين بسندگي، هر دو موقعيت خوشايند و ناخوشايند را شامل مي‌شود و نشان مي‌دهد كه توكّل، در هر دو موقعيت، كارايي دارد. به همين جهت، معصومان علیهم السلام در همة امور به خداوند متعال توكّل مي‌كرده‌اند. امام علي علیه السلام به فرزندش محمّد بن حنفيه توصيه مي‌كند كه در همة امور به خدا توكّل كند.^۳ نتيجة اين توكّل نيز سرور و شادماني براي فرد است. امام علي علیه السلام مي‌فرمايد:
من وثق بالله أراه السرور ومن توكل عليه كفاه الامور.^۴
كسي كه به خدا اعتماد كند، شادي را به وي نشان مي‌دهد، و كسي كه بر او توكّل كند، امورش را كفايت مي‌نمايد.
بيان شد كه وكالت و كفايت خداوند متعال بر همة امور و در همة كارها جريان دارد؛ امّا امور زندگي در مقام عمل، به دو بخش «خير» و «شر/ ضُرّ» تقسيم مي‌شوند. از اين رو، اختيار خير و شر عالم به دست خداوند متعال است (وكالت) و همو مي‌تواند مطلوب انسان در هر دو موقعيت را تأمين كند(كفايت). اين يك واقعيت در عالم آفرينش است. از طرف ديگر، انسان قرار دارد كه خواستار كسب خير و دفع شر است. بنا بر اين، براي برطرف كردن شر و ناخوشايندي، و براي كسب خير و خوشايندي، راهي جز توكّل بر