هر كه به خدا توكّل كند، خداوند، هزينة او را كفايت مي‌كند و از جايى كه گمان نمى‌برد، به او روزى مي‌رساند.^۱
ايشان تصريح مي‌كند که اگر شما، چنان كه بايد به خدا توكّل كنيد، خداوند همان گونه كه پرنده را روزى مى‌دهد، با شكم خالى مى‌رود و با شكم پُر بر مى‌گردد، شما را نيز روزى مى‌دهد.^۲
امام على علیه السلام كه تصميم گرفته بود از كوفه به قصد جنگ با خوارج بيرون رود، با توصية منجّمى رو به رو شد كه در اين ساعت حركت نكند. امام علیه السلام فرمود: «بدانيد كه محمّد صلی الله علیه وآله منجّمى نداشت و بعد از او ما نيز نخواهيم داشت؛ امّا خداوند، سرزمين كسرا و قيصر را به روى ما گشود. اى مردم! بر خدا توكّل كنيد و به او اعتماد نماييد؛ زيرا او شما را از همه چيز، بى‌نياز مى‌سازد».
ايشان با بى‌اعتنايى به توصية منجّم حركت كرد و بر خوارج پيروز گشت.^۳ ايشان معتقد است که توكّل، ماية كفايت امور هر كسي است كه به خداوند اعتماد كند.^۴
امام صادق علیه السلام نيز با استناد به آيه‌اي از قرآن كريم مي‌فرمايد:
مَن اُعطي ثلاثا لم يُمنع ثلاثا...: مَن اُعطِيَ التَّوَكُّلَ اُعطِيَ الكِفايَةَ. ثُمّ قالَ: أ تَلَوتَ كِتابَ اللهِ عَزَّ و جلَّ «و مَن يَتَوكَّلْ علَى اللهِ فَهُوَ حَسْبُهُ»
؟^۵

شده را دارد، خداوند متعال است. در آفرینش قدرت، دانايي، دارایی و پايداری مطلق، از آن خداوند متعال است. از این رو، روشن مي‌گردد كه تنها نقطة قابل اطمينان براي اتّكا، خداوند متعال است. به همين دليل، يكي ديگر از صفات خداوند متعال، «وكيل» است. پيامبر الله صلی الله علیه وآله مي‌فرمايد كه در هر قضا و قدري به خدا توكّل مي‌كنم: «لكل قضاء وقدر توكلت علي الله».^۱
اين بدان جهت است كه بر اساس مباني توحيدي، خداوند، وكيل بر همة امور است. لذا تنها منبعي است كه همة امور زندگي را «كفايت» مي‌كند. به همين جهت بايد به او توكّل نمود. يكي از ويژگي‌هاي خداوند متعال همين كفايت‌كنندگي است. خداوند متعال تصريح مي‌كند كه:
(وَ مَنْ يَتَوَكَّلْ عَلَى اللَّهِ فَهُوَ حَسْبُهُ إِنَّ اللَّهَ بالِغُ أَمْرِهِ قَدْ جَعَلَ اللَّهُ لِكُلِّ شَيْ‏ءٍ قَدْراً.^۲
و هر كس بر خدا اعتماد كند، او براى وى بس است. خدا فرمانش را به انجام رساننده است. به راستى خدا براى هر چيزى اندازه‏اى مقرّر كرده است. )
به شهادت پيامبر خدا صلی الله علیه وآله اگر همة مردم به اين آيه عمل مى‌كردند، آنان را كفايت مي‌كرد.^۳ نمي‌شود كسي به خداوند توكّل كند، ولي راهي براي خروج از مشكلات بر وي نگشايد و امورش را سامان ندهد.^۴ يكي از موعظه‌هاي خداوند متعال به حضرت عيسي علیه السلام اين بوده كه: به من توكّل كن تا امور تو را كفايت كنم.^۵