۱۱.مسند ابن حنبلـ به نقل از وابصة بن معبد ـ: خدمت پيامبر خدا رفتم و مى خواستم هيچ نيك و بدى را وا نگذارم، مگر آن كه از ايشان پرسيده باشم . گروهى نزد پيامبر صلى الله عليه و آله بودند . در حالى كه از ميان مردم رد مى شدم، به سوى ايشان رفتم .
مردم گفتند: اى وابصه! دور شو و جلوى پيامبر خدا ميا .
گفتم: من وابصه ام. بگذاريد به ايشان نزديك شوم . او از همه مردم برايم محبوب تر است كه نزديكش شوم .
پيامبر صلى الله عليه و آله به من فرمود: «نزديك بيا، وابصه! نزديك بيا، وابصه!» .
به ايشان نزديك گشتم، تا حدّى كه با او زانو به زانو شدم .
فرمود: «آيا خبر بدهم كه آمده اى چه بپرسى، يا خودت مى پرسى؟» .
گفتم: اى پيامبر خدا! بفرماييد .
ايشان سه انگشت خود را گِرد آورد و به سينه من تلنگر مى زد و مى فرمود: «اى وابصه! از دلت بپرس . نيكى، آن است كه دل و جانت با آن آرام مى گيرد و گناه، آن است كه در دلت اضطراب ايجاد مى كند و در سينه ات ترديد پديد مى آورد. [ آن را وا گذار،] هر چند مردم [ بر خلاف آنچه دلت مى فهمد ، ]اظهار نظر كنند» .

۱۱.مسند ابن حنبل عن وابصة بن معبد :أتَيتُ رَسولَ اللّهِ صلى الله عليه و آله وأنَا اُريدُ ألاّ أدَعَ شَيئا مِنَ البِرِّ وَالإِثمِ إلاّ سَأَلتُهُ عَنهُ ، وإذا عِندَهُ جَمعٌ ، فَذَهَبتُ أتَخَطَّى النّاسَ .
فَقالوا : إلَيكَ يا وابِصَةُ عَن رَسولِ اللّهِ صلى الله عليه و آله ، إلَيكَ يا وابِصَةُ .
فَقُلتُ : أنَا وابِصَةٌ ، دَعوني أدنو مِنهُ فَإِنَّهُ مِن أحَبِّ النّاسِ إلَيَّ أن أدنُوَ مِنهُ .
فَقالَ لي : اُدنُ يا وابِصَةُ ، اُدنُ يا وابِصَةُ .
فَدَنَوتُ مِنهُ حَتّى مَسَّت رُكبَتي رُكبَتَهُ .
فَقالَ : يا وابِصَةُ ، اُخبِرُكَ ما جِئتَ تَسأَلُني عَنهُ أو تَسأَلُني؟
فَقُلتُ : يا رَسولَ اللّهِ فَأَخبِرني .
قالَ : جِئتَ تَسأَلُني عَنِ البِرِّ وَالإِثمِ؟
قُلتُ : نَعَم .
فَجَمَعَ أصابِعَهُ الثَّلاثَ فَجَعَلَ يَنكُتُ بِها في صَدري ويَقولُ : يا وابِصَةُ استَفتِ نَفسَكَ ، البِرُّ مَا اطمَأَنَّ إلَيهِ القَلبُ وَاطمَأَنَّت إلَيهِ النَّفسُ ، وَالإِثمُ ما حاكَ فِي القَلبِ وتَرَدَّدَ فِي الصَّدرِ وإن أفتاكَ النّاسُ . ^۱