1.سيّد رضى گفته است: «اين سخن، مجاز است؛ چرا كه پيامبر ـ عليه الصلاة و السلام ـ كسى را كه در راه خدا پيكار مى كند و در پى مبارزه با دشمنانْ در صحنه هاى درگيرى است، همچون كسى دانسته كه مرگ را در كمينگاه ها و مخفيگاه هايش مى جويد . او به حقيقت در پى مرگ نيست، بلكه جوياى يارى دين و دفع دشمنان است؛ ولى چون اين كار، اغلب، به مرگ (كشته شدن) مى انجامد، گويا رزمنده، چون كسى است كه مرگ را مى جويد و در پى يافتن قتلگاه خويش است».

1.كتاب من لا يحضره الفقيه : ۴ / ۳۹۶ / ۵۸۴۰ ، الأمالي للصدوق : ۷۳ / ۴۱ كلاهما عن يونس بن ظبيان ، معاني الأخبار : ۱۹۶ / ۱ عن أبي حمزة الثمالي ، كنز الفوائد : ۱ / ۳۰۱ كلّها عن الإمام الصادق عن آبائه عليهم السلام ، الاختصاص : ۲۴۳ ، بحار الأنوار : ۷۵ / ۲۳ / ۱ و ص ۲۸۱ / ۷ ؛ مسند الشهاب : ۲ / ۲۲۳ / ۱۲۳۴ عن جابر نحوه ، كنز العمّال : ۱۵ / ۷۷۷ / ۴۳۰۶۵ .

2.كنز العمّال : ۱۶ / ۱۲۸ / ۴۴۱۵۴ نقلاً عن جلال الدين السيوطي عن شمس الدين بن القماح في مجموع له .

3.الفردوس : ۲ / ۱۷۸ / ۲۸۹۳ عن ابن عمر ، كنز العمّال : ۶ / ۳۴۱ / ۱۵۹۴۷ و ص ۴۶۹ / ۱۶۵۸۶ .

4.المجازات النبويّة : ۳۱۸ / ۲۴۴ ؛ كنز العمّال : ۴ / ۳۱۶ / ۱۰۶۷۹ نقلاً عن صحيح ابن حبّان عن أبي هريرة .

5.الزهد للحسين بن سعيد : ۵۶ / ۱۵۰ عن أبي عبيدة الحذّاء ، دعائم الإسلام : ۲ / ۱۹۹ / ۷۲۹ نحوه وكلاهما عن الإمام الباقر عليه السلام ، بحار الأنوار : ۷۳ / ۲۹۳ / ۲۴ وراجع فتح الباري : ۶ / ۵۲۷ .

6.مسند ابن حنبل : ۱۰ / ۴۰۲ / ۲۷۵۰۳ وراجع كنز العمّال : ۱۰ / ۱۵۳ / ۲۸۷۸۲ .