دانستن، چیزی ندانند. قطعاً خدا دانای تواناست).
در آیه دیگر آمده است:
(وَ مَن نُّعَمِّرْهُ نُنَكِّسْهُ فِى ٱلْخَلْقِ أَفَلَا یَعْقِلُونَ.۱
و هر که را سالمند گردانیم، او را در خلقت، باژگونش میکنیم. آیا نمیاندیشند؟).
انسان، در دوران طفولیت از نظر جسمى و عقلى به تدریج رشد مىکند تا به بالاترین درجه قواى جسمانى و عقلانى دست یابد که قرآن از آن به (بَلَغَ أَشُدَّهُ؛۲ به رشد کامل خود برسد) تعبیر کرده است؛ امّا در ایّام سالمندى، این جریان معکوس مىشود؛ یعنى به تدریج از قواى بدنى و عقلى کاسته مىگردد، به گونهاى که گاه، دانستههاى خود را فراموش مىکند.
نکته شایان دقّت، این است که اهل بیت علیهم السلام در دعاهاى خود، بارها از خداوند منّان، طولانی بودن عمر خود را مسئلت کردهاند.۳ از سوى دیگر، بر پایه حدیثی از پیامبر صلی الله علیه و اله یکى از دعاهایى که ایشان پس از هر نماز مىخوانده، این دعاست:
۰.اللَّهُمَّ إنّی أعوذُ بِکَ مِنَ الجُبنِ، وَ أعوذُ بِکَ أن اُرَدَّ إلى أرذَلِ العُمُرِ، وَ أعوذُ بِکَ مِن فِتنَةِ الدُّنیا، وَ أعوذُ بِکَ مِن عَذابِ القَبرِ.۴
خدایا! از ترس، به تو پناه مىبرم. از این كه به خوارترین سال‌های
