معمول نمازگزاران است، بدون تکیه دادن بر چیزی انجام شود؛ امّا در صورت ناچاری مانند ناتوانی یا دشواریِ ناشی از پیری میتوان تکیه داد. رکوع را در صورتی که بتوان با تکیه بر چیزی به جا آورد، نمیتوان در حالت نشسته انجام داد و اگر نشسته نیز ممکن نباشد، باید ایستاده با سر و در صورت عدم امکان، با بستن و باز کردن پلکهای چشم و اشاره انجام داد.۱ در سجده نیز اگر بتوان مقداری خم شد، باید بقیّه را با بالا آوردن سجدهگاه کامل کرد و اگر اصلاً امکان خم شدن نباشد، باید همانند رکوع، با اشاره سر و در مرحله بعد، با اشاره چشمها آن را انجام داد،۲ چنان که وقتی ابراهیم کرخی از امام صادق علیه السلام در باره وظیفه پیرمردی پرسید که به دلیل ضعف پیری نمیتواند سراغ دستشویی برود و نمیتواند رکوع و سجده به جا آورد، امام علیه السلام فرمود: باید با سر اشاره کند و اگر کسی را دارد که مُهر را برایش بالا آورد، باید سجده کند و اگر برایش ممکن نیست، باید با سر به طرف قبله اشارهای بکند.۳
۵. نماز شب: وقت نماز نافله شب از نیمه شب تا طلوع فجر صادق ـ یعنی فجر دوم و آغاز وقت نماز صبح ـ است و افضل، آن است که در وقت سحر ـ یعنی بنا بر مشهور، در یکسوم پایانی شب ـ خوانده شود.۴ با این حال در احادیث زیادی به برخی افراد اجازه داده شده که آن را پیش از نیمه شب و پس از نماز عشا به جا آورند، از جمله شخص مسافر یا جوانی که به
1.. ر. ک: تحریر الوسیله، امام خمینی: ج ۱، ص ۱۷۰.
2.. ر. ک: تحریر الوسیلة، امام خمینی: ج ۱ ص ۱۷۵.
3.. کتاب من لایحضره الفقیه: ج ۱ ص ۳۶۵.
4.. برخی، وقت سحر را یکششم پایانی شب شمردهاند.