۸ / ۲
عبرت گرفتن از غافلگیرشدگان
قرآن
(بلکه ما اینها و پدرانشان را [از نعمتها] بهرهمند ساختیم، تا آن جا که عمر طولانی پیدا کردند [و مایه غرور و طغیانشان شد]. آیا نمیبینند که ما [پیوسته] به سراغ زمین میآییم و آن را از جوانبش [و اهلش] میکاهیم؟! آیا باز هم آنها پیروزند؟!).
(ولی ما اقوامی را [در عصرهای مختلف] پدید آوردیم و زمانهای طولانی بر آنها گذشت [که آثار انبیا از دلهایشان محو شد. پس تو را با کتاب آسمانیات فرستادیم] و تو هرگز در میان مردم مدین اقامت نداشتی تا [از وضع آنان آگاه باشی و] آیات ما را برای آنها بخوانی؛ ولی ما بودیم که فرستنده[ی پیامبران] بودیم [و این آیات را در اختیارت قرار دادیم]).
(آیا برای کسانی که ایمان آوردهاند، هنگام آن نرسیده است که دلهایشان به یاد خدا و آنچه از حق نازل کرده است، نرم [و فروتن] گردد و مانند کسانی نباشند که از پیش به آنها کتاب [آسمانی] داده شد و زمانی طولانی بر آنها گذشت و دلهایشان سخت گردید و بسیاری از آنها گنهکارند؟!).
(و آنان در آن جا (دوزخ) فریاد میزنند: «پروردگارا! ما را بیرون بیاور تا عملی شایسته انجام دهیم غیر از آنچه انجام میدادیم. [در پاسخ به آنان گفته میشود:] آیا شما را [به اندازهای] عمر دراز ندادیم که هر کس پندپذیر است، در آن [مدّت]، پند گیرد و [آیا] برای شما هشدار دهنده نیامد؟! پس بچشید که برای ستمگران، هیچ یاوری نیست!).
حدیث
۲۲۳.امام على علیه السلام: کجایند کسانى که عمر بسیار کردند و در ناز و نعمت زیستند و علم آموخته شدند، پس فهمیدند و مهلت داده شدند و غافل گشتند و سلامت داده شدند و از یاد بردند؟! مهلت زیادى به آنها داده شد و احسان و نیکویى دیدند.
