باقی‏مانده عمر مؤمن، قیمت‏ناپذیر است. به وسیله آن، گذشته را جبران مى‏کند و آنچه را مُرده است، زنده مى‏گرداند.

و در حدیثی دیگر می‏فرماید:

۰.لا یَعرِفُ قَدرَ ما بَقِیَ مِن عُمرِهِ إلّا نَبِیٌّ أو صِدِّیقٌ.^۱

ارزش باقی‏مانده عمر خویش را نمی‏داند، مگر پیامبر یا انسان راستین.

بدین سان، سالمندى نعمتى است بزرگ و گران‏بها، و به همین دلیل، خاندان پیامبر خدا صلی الله علیه و اله در شب‏هاى ماه رمضان بویژه در لحظه‏هاى نورانى سحر، همچنین در روز عرفه در عرفات ـ که از بهترین فرصت‏ها براى دعاست ـ، از خداوند سبحان مى‏خواستند که از نعمت طولانی بودن عمر همراه با نیکوکارى، برخوردار باشند، چنان که در دعاى معروف به دعاى ابو حمزه ثمالى آمده است که امام زین العابدین علیه السلام ضمن دعاى سحر، خطاب به خداوند منّان عرضه مى‏داشت:

۰.وَ اجعَلنی مِمَّن أطَلتَ عُمرَهُ وَ حَسَّنتَ عَمَلَهُ، وَ أتمَمتَ عَلَیهِ نِعمَتَكَ وَ رَضیتَ عَنهُ، وَ أحیَیتَهُ حَیوةً طَیِّبَةً فی أدوَمِ السُّرورِ، وَ أسبَغِ الكَرامَةِ، وَ أتَمِّ العَیشِ.^۲

مرا از کسانى قرار بده که عمرشان را دراز و کردارشان را نیکو گردانده‏اى و نعمتت را بر آنان کامل کرده‏اى و از آنان خشنود هستى و زندگى خوش را همراه با پایدارترین شادمانى و کامل‏ترین کرامت و معیشت، عطایشان فرموده‏اى.

با توجّه به این که کمالات انسانی نامتناهی‏ اند، بی ‏تردید، کسانی که در دوران