پیشگفتار
دوران سالمندی، حسّاسترین مرحله زندگی انسان و فرصتی بسیار گرانبها در تعیین سرنوشت نهایی اوست. چنانچه انسان از این فرصت زرّین درست بهره گیرد، پایانِ این دوران، سرآغازِ زیباترین، شیرینترین و بهترین زندگىِ جاویدِ اوست، چنان که از امام على علیه السلام نقل شده است:
۰.إِن خُتِمَ لَكَ بِالسَّعادَةِ صِرتَ إلَى الحُبورِ، وَ أنتَ مَلِكٌ مُطاعٌ، وَ آمِنٌ لا یُراعُ، یَطوفُ عَلَیكُم وِلدانٌ كَأَنَّهُمُ الجُمانُ بِكَأسٍ مِن مَعینٍ بَیضاءَ لَذَّةٍ لِلشّارِبینَ.۱
اگر فرجامت با نیکبختى باشد، به سوى نعمتها خواهى رفت و شهریارى مُطاع خواهى شد و در امان و به دور از هراس خواهى بود. نوجوانانى همچون رشته مروارید با جامهایى از چشمه خوشگوار ـ كه سفید است و نوشندگان را لذّت میبخشد ـ بر گِرد شما خواهند چرخید.
براى دستیابى به این سرنوشت زیبا، فرصت سالمندى فوق العاده ارزشمند است. از این رو، امام علی علیه السلام مىفرماید:
۰.بَقِیّةُ عُمرِ المُؤمِنِ لا قیمَةَ لَها، یُدرِكُ بِها ما قَد فاتَ، وَ یُحیی ما ماتَ.۲
