شيوه هاى ارزيابى اسناد

سنّت يا حديث ، به معناىِ قول و فعل و تقرير معصوم ، دومين منبع دينى مسلمانان است . همانگونه كه «علوم قرآن» از دانش هاى مربوط به قرآن سخن مى گويد ، «علم حديث» نيز به دانش هاى حديثى مربوط است .
در «علم حديث» ، بخش وسيعى از مباحث ، به مستندسازى و ارزشيابى مربوط است ؛ به اين معنا كه آيا آنچه در اختيار ماست ، به عنوان قول يا فعل از معصوم صادر شده است يا نه .
روشن است كه اين ، گام اول است و تجزيه و تحليلِ متن حديث و فهم آن ، در رتبه بعد قرار دارد . براى مستندسازى احاديث بايد سه محور اصلى روشن گردد :
۱ . اتصال سند به معصوم ،
۲ . عدم تحريف لفظى ،
۳ . حدود نقل به معنا ،
نتيجه محور اول ، آن است كه اطمينان يا علم به صدور حديث از معصوم عليه السلام حاصل شود . در محور دوم ، روشن مى شود كه حذف و اضافه يا جابجايى عمدى ـ كه مغيّر معناست ـ ، در حديثْ اِعمال نشده است . در محور سوم ، حدود نقل به معنا و جابجايى هاى غير مغيّر ، معلوم مى گردد . اين محورهاى سه گانه ، هم بحث هاى نظرى و مبنايى دارد و هم بحث هاى تطبيقى و عملى .