۱۰ / ۱۰
دعاى امام در قنوت
۴۰۱.مهج الدعواتـ از امام حسين عليه السلام (در قنوتش) ـ: خدايا ! هر كس به پناهگاهى پناه آورْد و تو ، پناهگاه منى . هر كس به آشيانه اى روى آورد و تو ، آشيانه منى .
خدايا! بر محمّد و خاندان محمّد ، درود فرست و نداى مرا بشنو و دعايم را اجابت كن و بازگشت و منزلگاهم را نزد خودت قرار ده . مرا از گرفتارى فتنه آزمونم و همراهىِ شيطان ، نگاه دار ، به سبب بزرگى ات كه شيفتگىِ جان فتنه زده اى با آن درنمى آميزد و باريكه اى از بدگمانى بدان راه نمى يابد و سرمستى اى بدان نزديك نمى گردد تا مرا به خواست خود ، بگردانى ، بى آن كه گمان بد ببرم و يا گمان بد به من برود ، و نه در من ترديد شود و نه ترديد كنم ، كه تو مهربان ترينِ مهربانانى .
۴۰۲.مهج الدعواتـ از امام حسين عليه السلام (در قنوتش) ـ: خدايا! از تو آغاز است و خواست (مشيّت) ، براى توست . توان و نيرو، براى توست . تويى خداوندى كه جز تو خدايى نيست . دل هاى دوستانت را جايگاه خواستت و نهانگاه اراده ات قرار دادى و خِردهايشان را به امر و نهى هايت برانگيختى . هرگاه چيزى را بخواهى ، انگيزه هاى درونى آنان را در ژرفاى وجودشان تحريك مى كنى و آنچه از اراده تو سرچشمه گرفته و بر زبانشان جارى شده ، چيزى است كه تو به آنها فهمانده اى و بدان ، باورمندشان ساخته اى . با خِردها تو را مى خوانند و با حقايقى كه تو به آنها بخشيده اى ، به سوى تو فرا مى خوانند و من ، از آنچه تو مرا آموخته اى ، مى دانم كه تو را بايد بر آنچه به من نشان داده و بدان راه داده اى ، سپاس گزارْد .
خدايا ! من با همه اينها به تو و به توان و نيرويت پناهنده ام . خشنودم به حكمى كه در علم خود ، به سوى من سوق مى دهى و روانه ام به هر جا كه تو روانه كنى و آهنگ كننده آنچه تو مرا به سوى آن ، جهت داده اى، هستم . در جان نثارى به پاى آنچه تو را از من خشنود مى كند ، بخل نمى ورزم ، چون تو مرا بدان راضى ساخته اى و از هيچ كوششى در آنچه تو مرا بدان خوانده اى، دريغ نمى دارم . به آنچه به من شناسانده اى، شتابانم و در راهى گام مى نهم كه تو برايم گشوده اى . در آنچه بصيرتم بخشيده اى ، بصيرم و تا نگاهم داشته اى ، [خود را از لغزش ها ]نگاه مى دارم . پس مرا از نگاه داشت خود ، رها و از عنايتت ، بيرون مكن و از توانايى ات [كنار ]منشان و از مقصودى كه بدان به خواسته تو مى رسم ، بيرون مبر و نخستين گام هايم را با بينش ، همراه كن و راهم را بر محبّت خود بگذار و مسيرم را راه درست قرار ده ، تا مرا به آرزويم برسانَد . همان جا كه از من خواسته اى و براى آن مرا آفريده اى ، فرودم آورد و در آن جا جايم ده و دوستانت را از آزموده شدن با من ، در پناه گير و با رحمت خويش ، آنان را براى رحمتت در نعمت بخشى به آنها بيازماى ؛ آزمونِ برگزيدن و رَهيدن در پيمودن راه و پيروى روش من ، و مرا به پدران و خويشان صالحم ، ملحق فرما .
