285
حکمت نامه امام حسين (عليه السلام)

۷ / ۲

آنچه درباره صلح ، از ايشان روايت شده است

۲۴۰.دلائل الإمامةـ به نقل از محمّد بن يعلى ـ: امام حسين عليه السلام را در پشت كوفه ديدم كه با امام حسن عليه السلام به سوى معاويه مى رفتند . گفتم : اى ابا عبد اللّه ! آيا [به صلح ، ]راضى شدى ؟
فرمود : «بانگى برآمد و هيجانى برانگيخته شد . عربى رانده شده و زَهرى كُشنده و پيكان هايى تيز و بُرنده در كوفه و كربلا پيدا شدند .
به خدا سوگند ، عامل اين كارها و صاحب قربانى و پرنده برچيننده دانه ها ۱ منم ، آن گاه كه كوه هاى كرانه عراق ، فرو بريزند و ناله كوفه بلند شود و زمين ، از بركتْ باز ايستد ، خانه خدا را به تعطيلى بكشند و كُند و بى تحرّك ، به مشقّت پيش رانده شود ، تندرو ، سركوب گردد . اى كاش ، دسته هايى [جنگجو] بودند كه من ، صاحب آنها بودم . بس است ؛ بس است ! كجا و چگونه ؟ اگر مى خواستم ، مى گفتم كه كجا فرود مى آيم و كجا مى ايستم» .
گفتم : اى فرزند پيامبر خدا! چه مى گويى ؟
فرمود : «جايگاهم ميان زمين و آسمان است و جايگاه فرودم ، آن جاست كه شيعيانِ سِتَبر و رنج ديدگان استوار هستند كه در برابر ستم ، سر فرود نمى آورند و براى آخرت ، از هيچ مشكل و سختى اى روى نمى گردانند ؛ ميراثبَران على عليه السلام و وارثان خانه او» .

1. كنايه از كُشتن دشمنان و جنگجويان لشكر مقابل است .


حکمت نامه امام حسين (عليه السلام)
284

۷ / ۲

ما رُوِيَ عَنهُ في مَسأَلَةِ الصُّلحِ

۲۴۰.دلائل الإمامة عن محمّد بن يعلى :لَقيتُ الحُسَينَ بنَ عَلِيٍّ عليه السلام عَلى ظَهرِ الكوفَةِ ۱ وهُوَ راحِلٌ مَعَ الحَسَنِ يُريدُ مُعاوِيَةَ ، فَقُلتُ : يا أبا عَبدِ اللّه ِ ، أرَضيتَ ؟
فَقالَ : شِقشِقَةٌ ۲ هَدَرَت ۳ ، وفَورَةٌ ثارَت ، وعَرَبِيُّ مَنحّى ۴ ، وسَمٌّ ذُعافٌ ۵ ، وقيعانٌ بِالكوفَةِ وكَربَلاءَ ، إنّي وَاللّه ِ لَصاحِبُها ، وصاحِبُ ضَحِيَّتِها ، وَالعُصفورُ في سَنابِلِها ۶ ، إذا تَضَعضَعَ نَواحِي الجَبَلِ بِالعِراقِ ، وهَجهَجَ ۷ كوفانُ الوَهَلِ ۸ ، ومُنِعَ البِرُّ جانِبَهُ ، وعُطِّلَ بَيتُ اللّه ِ الحرَامُ ، واُزحِفَ الوَقيذُ ۹ ، وقُدِحَ الهَبيذُ ۱۰ ، فَيالَها مِن زُمَرٍ أنَا صاحِبُها ، إيهِ إيهِ أنّى وكَيفَ ! ولَو شِئتُ لَقُلتُ : أينَ أنزِلُ ، وأينَ اُقيمُ .
فَقُلنا : يَابنَ رَسولِ اللّه ِ ، ما تَقولُ ؟
قالَ : مَقامي بَينَ أرضٍ وسَماءٍ ، ونُزولي حَيثُ حَلَّتِ الشّيعَةُ الأَصلابَ ، وَالأَكبادَ الصَّلابَ ، لا يَتَضَعضَعونَ لِلضَّيمِ ، ولا يَأنَفونَ مِنَ الآخِرَةِ مُعضِلاً يَحتافُهُم ، أهلُ ميراثِ عَلِيٍّ ووَرَثَةُ بَيتِهِ . ۱۱

1. ظَهر الكوفة : ما وراء النهر إلى النجف (مجمع البحرين : ج ۲ ص ۱۱۴۶ «ظهر») .

2. الشِّقْشِقَة : شيء كالرئة يخرجها البعير من فيه إذا هاج (الصحاح : ج ۴ ص ۱۵۰۳ «شقق») .

3. الهدير : ترديد صوت البعير في حنجرته (النهاية : ج ۵ ص ۲۵۰ «هدر») .

4. في مدينة المعاجز : ج ۳ ص ۴۵۳ «وعرى منجى» .

5. ذعاف : أي سريع يعجّل القتل (الصحاح : ج ۴ ص ۱۳۶۱ «ذعف») .

6. كناية عن قتل الرجال والفرسان من جيوش الأعداء .

7. هَجْهَجْتُ : أي صحت به وزجرته ليكفّ (الصحاح : ج ۱ ص ۳۴۹ «هجج») .

8. الوَهَلُ : الفَزَعُ (النهاية : ج ۵ ص ۲۳۳ «وهل») .

9. وقَذَهُ : إذا سكّنه ومنعه من انتهاك ما لا يحلّ ولا يجمل (النهاية : ج ۵ ص ۲۱۲ «وقذ») .

10. الهَبْذُ : العدو والإسراع (القاموس المحيط : ج ۱ ص ۳۶۰ «هبذ») .

11. دلائل الإمامة : ص ۱۸۴ ح ۱۰۳ .

  • نام منبع :
    حکمت نامه امام حسين (عليه السلام)
    سایر پدیدآورندگان :
    محمّد محمّدى رى‏شهرى، با همكارى: سیّد محمود طباطبایى‌نژاد و سیّد روح الله طبایى، ترجمه: عبدالهادى مسعودى
    تعداد جلد :
    2
    ناشر :
    انتشارات دارالحدیث
    محل نشر :
    قم
    تاریخ انتشار :
    1385
    نوبت چاپ :
    اول
تعداد بازدید : 7035
صفحه از 606
پرینت  ارسال به