339
حکمت نامه امام حسين (عليه السلام)

۸ / ۱

در فضيلت خاندان خود

۰.
اگر انسان از كسى يارى طلبد كه توانش را نداشته باشددر اين صورت ، يارى كننده و رهاكنندگان او يكسان خواهند بود .
من ، فرزند كسى هستم كه منزلت او را مى دانيدحقيقت ، روشن است و بر آن ، پرده اى نيست .
مگر پيامبر خدا ، پدر و جدّ من نيست ؟من ، ماه شب چهارده هستم ، اگر ستارگان در پرده اند .
مگر قرآن ، صبحگاهان و شامگاهاندر پشتِ خانه هاى ما نازل نشد ؟
يزيد ، با من به جنگ برمى خيزد و خداوند، ميان من و او حاكم خواهد بودو كارها آن گونه كه او مى خواهد ، نيست .
اى ناصحان خداوندى [ ـِ اهل بيت پيامبر صلى الله عليه و آله ] ! اين شماييد كه از طرف خداوند، فرمان رواييدو شماييد كه امانتدار اديان آسمانى هستيد .
چگونه و بر اساس كدام آيه و سنّت پيامبردور شدگان ، آن (خلافت) را از اهلش (خاندان پيامبر) رُبوده اند ؟

۸ / ۲

در عبرت گرفتن از گورها

۰.
ساكنان گورها را صدا زدم و آنها خاموش ماندندامّا توده خاك گور در برابر سكوت آنان ، مرا پاسخ داد .
گفت : آيا مى دانى كه با ساكنان خود چه كرده ام ؟گوشت هايشان را متلاشى كرده ام و پوشاكشان را از هم دريده ام .
چشمانشان را از خاك آكنده امهمانا كه از رسيدن خاشاكى، آزرده مى شدند .
امّا استخوان ها را نيز به گونه اى پراكنده كرده امكه بندها و دست ها و پاها از هم جدا گشته اند .
اين را از آن و آن را از اين ، جدا كردمو آنها را به حال خود گذاشتم ، تا در مدّت طولانى به صورت استخوان هاى پوسيده درآيند .


حکمت نامه امام حسين (عليه السلام)
338

۸ / ۱

في فَضلِ اُسرَتِهِ

۰.
إذَا استَنصَرَ المَرءُ امرَءا لا يُديلُهُ ۱فَناصِرُهُ وَالخاذِلونَ سَواءُ
أنَا ابنُ الَّذي قَد تَعلَمونَ مَكانَهُولَيسَ عَلَى الحَقِّ المُبينِ طَخاءُ ۲
ألَيسَ رَسولُ اللّهِ جَدّي ووالِديأنَا البَدرُ إن خَلاَ النُّجومَ خَفاءُ
ألَم يَنزِلِ القُرآنُ خَلفَ بُيوتِناصَباحا ومِن بَعدِ الصَّباحِ مَساءُ
يُنازِعُني وَاللّهُ بَيني وبَينَهُيَزيدٌ ولَيسَ الأَمرُ حَيثُ يَشاءُ
فَيا نُصَحاءَ اللّهِ أنتُم وُلاتُهُوأنتُم عَلى أديانِهِ اُمَناءُ
بِأَيِّ كِتابٍ أم بِأَيَّةِ سُنَّةٍتَناوَلَها عَن أهلِهَا البُعَداءُ . ۳

۸ / ۲

فِي الاِعتِبارِ بِالقُبورِ

۰.
نادَيتُ سُكّانَ القُبورِ فَأَسكَتوا ۴وأجابَني عَن صَمتِهِم نَدبُ الجُثا . ۵
قالَت : أتَدري ما صَنَعتُ بِساكِنِيمَزَّقتُ ألحُمَهُم وخَرَّقتُ الكُسا ۶
وحَشَوتُ أعيُنَهُم تُرابا بَعدَماكانَت تَأَذّى بِاليَسيرِ مِنَ القَذى ۷
أمَّا العِظامُ فَإِنَّني فَرَّقتُهاحَتّى تَبايَنَتِ المَفاصِلُ وَالشَّوى ۸
قَطَّعتُ ذا مِن ذا ومِن هذا كَذافَتَرَكتُها رِمَما ۹ يَطولُ بِهَا البِلى ۱۰ . ۱۱

1.في المصدر : «لا يدي له» ، وفي الفصول المهمّة : «لايدا له» ، وما أثبتناه هو الصحيح ؛ من الإدالة بمعنى النصرة .

2.طَخَاءُ القَمَر : أي ما يغشّيه من غيم يُغطّي نوره (النهاية : ج ۳ ص ۱۱۷ «طخا») .

3.كشف الغمّة : ج ۲ ص ۲۴۷ ، بحار الأنوار : ج ۷۸ ص ۱۲۳ ح ۶ ؛ الفصول المهمّة : ص ۱۷۸ ، نور الأبصار : ص ۱۵۳ وفيه «لأذيه» بدل «لايدي له» .

4.أسكَتَ : انقطع كلامُه فلم يتكلّم (القاموس المحيط : ج ۱ ص ۱۵۰ «سكت») .

5.في البداية والنهاية : «تُرب الحَصى» بدل «ندب الجُثا» . والجُثا : جمع جُثوة ؛ وهو الشيء المجموع . ومنه الحديث «رأيت قبور الشهداء جُثا» ؛ يعني أتربة مجموعة (النهاية : ج ۱ ص ۲۳۹ «جثا») .

6.الكِسوَة والكُسوَة : اللباس ، واحِدَةُ الكُسا (لسان العرب : ج ۱۵ ص ۲۲۳ «كسا») .

7.القَذى : ما يقع في العين والماء والشراب في ترابٍ أو تِبن أو وسَخ أو غير ذلك (القاموس المحيط : ج ۴ ص ۳۰ «قذا») .

8.الشَّوى : الأطراف ؛ كاليد والرجل (مفردات ألفاظ القرآن : ص ۴۷۱ «شوى») .

9.الرِّمَّة : العظام البالية ، وتجمع على رِمَم (المصباح المنير : ص ۲۳۹ «رمم») .

10.الظاهر أنّها مِن بَلِيَ الثَّوبُ يَبلى بِلىً . وفي البداية والنهاية : «يطوفُ بها البَلا» وهي من البَلاء ؛ الامتحان والاختبار .

11.بغية الطلب في تاريخ حلب : ج ۶ ص ۲۵۹۶ ، تاريخ دمشق : ج ۱۴ ص ۱۸۶ وليس فيه «تأذّى باليسير من القذى ـ أمّا العظام فإنّني فرّقتها حتّى» ، البداية والنهاية : ج ۸ ص ۲۰۹ نحوه ؛ جواهر المطالب : ج ۲ ص ۳۱۵ .

  • نام منبع :
    حکمت نامه امام حسين (عليه السلام)
    سایر پدیدآورندگان :
    محمّد محمّدى رى‏شهرى، با همكارى: سیّد محمود طباطبایى‌نژاد و سیّد روح الله طبایى، ترجمه: عبدالهادى مسعودى
    تعداد جلد :
    2
    ناشر :
    انتشارات دارالحدیث
    محل نشر :
    قم
    تاریخ انتشار :
    1385
    نوبت چاپ :
    اول
تعداد بازدید : 4758
صفحه از 492
پرینت  ارسال به