وى از امام صادق و امام كاظم عليهماالسلام روايت مى كند و ابوسعيد قماط و صفوان بن يحيى و محمّدبن عباس و محمّدبن عذافر و عده اى ديگر از قول او روايت كرده اند.

عيسى بن عبداللّه

نجاشى مى نويسد: او عيسى بن عبداللّه بن سعد بن مالك اشعرى است. شيخ طوسى مى نويسد: او عيسى بن عبداللّه قمى است. مراد از هر دو عنوان يكى است و مقصود، همان عيسى بن عبداللّه بن مالك اشعرى قمى مى باشد كه جدّ احمدبن محمّد بن عيسى است.
كشّى از يونس بن يعقوب روايت كرده كه گفت: من در مدينه بودم كه جعفر بن محمّد (حضرت صادق عليه السلام ) در يكى از كوچه هاى آن به من برخورد و فرمود: «يونس! زود برو كه مردى از ما خاندان بر دَر خانه منتظر است». يونس گفت: من رفتم. ديدم عيسى بن عبداللّه قمى جلوى در ايستاده است[بقيه روايت در نص كتاب گذشت]. اين روايت، نشانگر ارجمندى و بلندپايگى عيسى بن عبداللّه است. وى كتابى به نام مسائل دارد كه در آن از امام رضا عليه السلام نقل كرده است.
عيسى از امام صادق و كاظم عليهماالسلام روايت كرده و فرزندش محمّد بن عيسى و محمّدبن حسن بن ابى خالد و ابان از او روايت كرده اند.

فضيل بن يسار

فضيل بن يسار نهدى مكنّى به ابوالقاسم يا به قولى ابو مسدر.
راويى ثقه و جليل القدر است. كشّى، او را در زمره كسانى شمرده است كه علماى اماميّه به اتّفاق آرا، آنان را تصديق كرده اند.
شيخ مفيد در «رساله عدديّه» خود مى نويسد: او از جمله فقهاى برجسته و سرآمدى است كه حلال و حرام و فتوا و احكام از آنان گرفته مى شود و به هيچ يك از آنان نمى توان عيب و ايرادى گرفت.

سلمان اصلاً اهل شيراز يا رامهرمز يا اهواز يا شوشتر و يا از روستاى ناجى اصفهان بود. او وصىّ عيسى عليه السلام بود و شايد راز اينكه اميرالمؤمنين عليه السلام شخصاً او را غسل داده است، همين باشد؛ چرا كه وصىّ را كسى جز پيامبر يا وصى پيامبر، حق ندارد غسل دهد. روايت شده كه وى مجوسى نبوده، بلكه به ظاهر، اظهار مجوسيّت مى كرده، امّا باطناً به خداى يگانه ايمان داشته و آن را پنهان نگه مى داشته است.
بلند پايگى و جلالت قدر و بزرگوارى و والامقامى و دانش فراوان سلمان و پرهيزگارى و پارسايى و خردمندى او پرآوازه تر از آن است كه نياز به شرح و توضيح داشته باشد. همه مسلمانان بر بلندپايگى او همداستان اند. روايات فراوانى درباره مقام و فضيلت او رسيده است. از جمله اينكه نقل شده است كه در حضور امام باقر عليه السلام از سلمان فارسى سخن به ميان آمد. حضرت فرمود: «نه، نگوييد سلمان فارسى؛ بگوييد سلمان محمّدى. او مردى است از ما اهل بيت». نيز روايت شده است كه آن حضرت فرمود: «سلمان از متوسّمين بود». از امام صادق عليه السلام نيز نقل شده است كه فرمود: «سلمان، اسم اعظم را مى دانست».
در نخستين غزوه اى كه شركت كرد، جنگ خندق بود. از آن پس، در بقيه غزوات و نيز در فتوحات عراق حضور داشت و استاندارى مداين را عهده دار شد.
سلمان از پيامبر صلى الله عليه و آله و اميرالمؤمنين، على عليه السلام ، روايت كرده و ابو وقّاص و سليم بن قيس هلالى از قول وى روايت كرده اند.
سلمان در سال ۳۶ يا ۳۷ هجرى از دنيا رفت.

عمربن يزيد

در كتابهاى رجالى، از وى با نامهاى: ابو موسى عمربن يزيد بن ذبيان صيقل، ابو الاسود بيّاع سابرى، عمربن محمّد بن يزيد و عمربن يزيد (ملقّب به) بيّاع سابرى ياد شده كه مراد از همه اينها يك شخص است.
عمر، راوى يى ثقه بود و كتابى در مناسك و واجبات و مستحبّات حج دارد كه همه آن را از امام صادق عليه السلام شنيده است.