۹۱۹.امام رضا عليه السلام:هركس مصيبت ما را به ياد آورد و به خاطر ستمهايى كه بر ما رفته است بگريد، روز قيامت با ما در يك درجه باشد و هر كه ياد مصيبت ما كند و بگريد و بگرياند، در آن روزى كه چشمها مى گريند چشم او نگريد و هركس در مجلسى بنشيند كه ياد و نام ما در آن زنده مى شود در آن روزى كه دلها مى ميرند دل او نميرد.
۹۲۰.دعبل خزاعى:در يك چنين روزهايى به خدمت سرور و مولايم على بن موسى الرضا عليه السلامرسيدم؛ ديدم كه همچون شخص اندوهگين دل شكسته اى، نشسته است و يارانش گرد او جمعند. چون مرا ديد فرمود: خوش آمدى اى دعبل، خوش آمدى اى آن كه با دست و زبانت، ياريمان مى كنى. سپس برايم جا باز كرد و مرا پهلوى خود نشانيد و آن گاه فرمود: اى دعبل! دوست دارم برايم شعرى بسرايى؛ زيرا اين روزها، روزهاى غم و اندوه ما اهل بيت و ايام شادمانى دشمنان ما به ويژه بنى اميّه بوده است. اى دعبل، هركس در مصيبت ما بگريد و ديگرى را، ولو يك نفر، بگرياند پاداش او با خداست. اى دعبل، هركس ديدگانش براى مصيبت ما اشكّ ريزد و به خاطر آن چه از دشمنانمان به ما رسيده است بگريد، خداوند او را در زمره ما محشور فرمايد. اى دعبل، هركس براى مصيبت جدّم حسين گريه كند خداوند قطعاً گناهان او را مى آمرزد.
۹۲۱.ائمّه معصومين عليهم السلام: هركس به خاطر ما بگريد و صد نفر را بگرياند، به بهشت رود، هركس بگريد و پنجاه نفر را بگرياند به بهشت رود، هركس بگريد و سى نفر را بگرياند به بهشت رود، هركس بگريد و بيست نفر را بگرياند به بهشت رود، هركس بگريد و ده نفر را بگرياند به بهشت رود، هركس بگريد و يك نفر را بگرياند به بهشت رود و هركس وانمود به گريه كردن هم كند به بهشت رود.
