۱۷۷.پيامبر خدا صلى الله عليه و آله :من در ميان شما دو چيز به يادگار مى نهم كه پس از آن دو هرگز گمراه نشويد: كتاب خدا و نَسَب (ونسل) من. اين دو از يكديگر جدايى نپذيرند تا كنار حوض كوثر بر من وارد آيند.

۱۷۸.پيامبر خدا صلى الله عليه و آله :من در ميان شما دو ثقل به يادگار مى نهم كه يكى از آن دو بزرگتر از ديگرى است: كتاب خداوند عزّوجل كه ريسمانى است كشيده شده از آسمان به زمين و عترت من كه همان اهل بيت من است. آگاه باشيد كه اين دو هرگز از هم جدايى نپذيرند تا كنار حوض كوثر بر من وارد آيند.

۱۷۹.ابو سعيد خدرى:آخرين خطبه اى كه پيامبر اكرم صلى الله عليه و آله براى ما ايراد كرد خطبه اى بود كه در هنگام بيماريش كه با آن از دنيا رفت برايمان باز گفت. ايشان در حالى كه به على بن ابى طالب عليه السلامو آزاد شده خود، ميمونه تكيه كرده بود، بيرون آمد و بر منبر نشست و فرمود: اى مردم! من در ميان شما دو ثقل به يادگار مى نهم و سپس خاموش شد. مردى برخاست و گفت: يا رسول اللّه ! اين دو ثقل كدامند؟ پيامبر صلى الله عليه و آله چنان خشمگين شد كه چهره اش سرخ گشت و سپس آرام گرفت و فرمود: من آن دو را بيان نكردم مگر آن كه مى خواستم شما را از آن دو آگاه كنم، امّا نفسم تنگ آمد و نتوانستم. ريسمانى كه يك طرف آن به دست خدا و طرف ديگر آن به دست شماست، شما با آن چنين و چنان مى كنيد، آرى، آن قرآن است و ثقل اصغر اهل بيت من است. سپس فرمود: به خدا سوگند، اين سخن را در حالى به شما مى گويم كه در پشت مشركان نطفه هايى نهفته اند كه به آنان از بسيارى از شما اميدوارترم. سپس فرمود: به خدا سوگند، هيچ بنده اى آنها[ اهل بيتم ]را دوست ندارد مگر آن كه خداوند در روز رستاخيز نورى بدو عطا كند تا كنار حوض كوثر بر من وارد آيد و هيچ بنده اى بديشان بغض نورزد مگر آن كه در روز رستاخيز خداوند از آنها در پرده شود.

۱۷۷.رسول اللّه صلى الله عليه و آله :إنّي خَلَّفتُ فيكُمُ اثنَينِ لَن تَضِلّوا بَعدَهُما أبَدًا : كِتابَ اللّهِ ونَسَبي ، ولَن يَتَفَرَّقا حَتّى يَرِدا عَلَيَّ الحَوضَ ^۱ .

۱۷۸.عنه صلى الله عليه و آله :إنّي قَد تَرَكتُ فيكُمُ الثَّقَلَينِ ، أحَدُهُما أكبَرُ مِنَ الآخَرِ : كِتابَ اللّهِ عَزَّوجَلَّ حَبلٌ مَمدودٌ مِنَ السَّماءِ إلَى الأَرضِ ، وعِترَتي أهلَ بَيتي ، ألا إنَّهُما لَن يَفتَرِقا حَتّى يَرِدا عَلَيَّ الحَوضَ ^۲ .

۱۷۹.أبو سَعيدٍ الخُدرِيُّ :إنَّ آخِرَ خُطبَةٍ خَطَبَنا بِها رَسولُ اللّهِ صلى الله عليه و آله لَخُطبَةٌ خَطَبَنا في
مَرَضِهِ الَّذي تُوُفِّيَ فيهِ ، خَرَجَ مُتَوَكِّئًا عَلى عَلِيِّ بنِ أبي طالِبٍ عليه السلامومَيمونَةَ مَولاتِهِ، فَجَلَسَ عَلَى المِنبَرِ، ثُمَّ قالَ: يا أيُّهَا النّاسُ، إنّي تارِكٌ فيكُمُ الثَّقَلَينِ، وسَكَتَ ، فَقامَ رَجُلٌ فَقالَ : يا رَسولَ اللّهِ ، ما هذانِ الثَّقَلانِ ؟ فَغَضِبَ حَتَّى احمَرَّ وَجهُهُ ثُمَّ سَكَنَ ، وقالَ : ما ذَكَرتُهُما إلاّ وأنَا اُريدُ أن اُخبِرَكُم بِهِما ، ولكِن رَبَوتُ فَلَم أستَطِع ، سَبَبٌ طَرَفُهُ بِيَدِ اللّهِ وطَرَفٌ بِأَيديكُم ، تَعمَلونَ فيهِ كَذا وكَذا ، ألا وهُوَ القُرآنُ ، والثَّقَلُ الأَصغَرُ أهلُ بَيتي . ثُمَّ قالَ : وايمُ اللّهِ ، إنّي لَأَقولُ لَكُم هذا ورِجالٌ في أصلابِ أهلِ الشِّركِ أرجى عِندي مِن كَثيرٍ مِنكُم . ثُمَّ قالَ : واللّهِ ، لا يُحِبُّهُم عَبدٌ إلاّ أعطاهُ اللّهُ نورًا يَومَ القِيامَةِ حَتّى يَرِدَ عَلَيَّ الحَوضَ ، ولا يُبغِضُهُم عَبدٌ إلاَّ احتَجَبَ اللّهُ عَنهُ يَومَ القِيامَةِ ^۳ .