۶۲۶.امام صادق عليه السلام:على عليه السلام آن قدر ركوع خود را ادامه مى داد كه عرقش روان مى شد تا جايى كه در عرق خود گام مى نهاد.

۶۲۷.روايت شده است:هنگامى كه وقت نماز مى رسيد، رنگ على عليه السلامدگرگون مى شد و به لرزه مى افتاد. به او عرض شد: تو را چه مى شود؟ فرمود: هنگام [اداى ]امانتى رسيده است كه خداوند متعال آن را بر آسمانها و زمين و كوهها عرضه كرد و آنها از به دوش كشيدنش ابا ورزيدند و آدمى آن را به دوش كشيد و من با ناتوانيم نمى دانم كه آيا مى توانم اين بار را به خوبى حمل كنم يا نه.

۶۲۸.پيامبر خدا صلى الله عليه و آله :اما دخترم فاطمه... در محرابش در برابر خداوند جليل خود مى ايستاد، در حالى كه نور او براى فرشتگان آسمان، چنان پيدا بود كه درخشش اختران براى زمينيان و خداوند، به فرشتگانش مى فرمود: اى فرشتگان من! به كنيز من، فاطمه، سرور كنيزان من، بنگريد كه چگونه در برابر من گوشت تنش از بيم من، به لرزه افتاده و از صميم دل، به عبادت من روى آورده است.

۶۲۹.ابن فهد حلّى در عدة الداعى:فاطمه عليهاالسلام در نماز از ترس خداى متعال، نفس نفس مى زد.

۶۳۰.امام سجاد عليه السلام:حسن بن على بن ابى طالب عليه السلام در زمان خود، از همه عابدتر، زاهدتر و با فضليت تر بود و هرگاه حج مى رفت، پياده و چه بسا پابرهنه مى رفت و هرگاه مرگ و گور را به خاطر مى آورْد مى گريست و هرگاه رستاخيز و زنده شدن را از نظر مى گذراند، اشك از ديده مى ريخت و هرگاه گذر از صراط را در انديشه مى آورد گريان مى شد و هرگاه عرضه [اعمال] را به خداى متعال به ياد مى آورد، فريادى مى كشيد كه از آن، بى هوش مى شد و هرگاه به نماز برمى خاست، گوشت تنش در برابر خداوند عزّوجل، به لرزه مى افتاد و هرگاه بهشت و دوزخ را به ياد مى آورْد چونان مار گزيده، بى تابى مى كرد و از خداوند، بهشت را طلب مى كرد و از آتش دوزخ، به او پناه مى بُرد. او، هرگاه عبارت «يا اَيُّها الّذينَ آمَنُوا» را از قرآن مى خوانْد مى گفت: لبّيك اللّهم لبّيك و در هيچ حالى ديده نشد، مگر آن كه خداوند سبحان را ذكر مى گفت.

۶۲۶.الإمام الصادق عليه السلام :كانَ عَلِيٌّ عليه السلاميَركَعُ فَيَسيلُ عَرَقُهُ حَتّى يَطَأَ في عَرَقِهِ مِن طولِ قِيامِهِ ^۱ .

۶۲۷.رُوِيَ أنَّهُ كانَ عَلِيٌّ عليه السلام إذا حَضَرَهُ وَقتُ الصَّلاةِ تَلَوَّنَ وتَزَلزَلَ ، فَقيلَ لَهُ :ما لَكَ ؟ فَيَقولُ : جاءَ وَقتُ أمانَةٍ عَرَضَهَا اللّهُ تَعالى عَلَى السَّماواتِ والأَرضِ والجِبالِ فَـأَبَينَ أن يَحمِلنَها وحَمَلَهَا الإِنسانُ ، في ضَعفي ، فَلا أدري اُحسِنُ إذًا ما حَمَلتُ أم لا ^۲ .

۶۲۸.رسول اللّه صلى الله عليه و آله :أمَّا ابنَتي فاطِمَةُ ... مَتى ^۳ قامَت في مِحرابِها بَينَ يَدَي رَبِّها جَلَّ جَلالُهُ ، ظَهَرَ نورُها لِمَلائِكَةِ السَّماءِ كَما يَظهَرُ نورُ الكَواكِبِ لِأَهلِ الأَرضِ، ويَقولُ اللّهُ عَزَّوجَلَّ لِمَلائِكَتِهِ : يا مَلائِكَتِي ، اُنظُروا إلى أمَتي فاطِمَةَ سَيِّدَةِ إمائي قائِمَةً بَينَ يَدَيَّ تَرتَعِدُ فَرائِصُها مِن خيفَتي ، وقَد أقبَلَت بِقَلبِها عَلى عِبادَتي ^۴ .

۶۲۹.اِبنُ فَهدٍ الحِلِّيُّ في عِدَّةِ الدّاعي :كانَت فاطِمَةُ عليهاالسلام تَنهَجُ فِي الصَّلاةِ مِن خيفَةِ اللّهِ تَعالى ^۵ .

۶۳۰.الإمام زين العابدين عليه السلام :إنَّ الحَسَنَ بنَ عَلِيِّ بنِ أبي طالِبٍ عليهماالسلام كانَ أعبَدَ النّاسِ في زَمانِهِ وأزهَدَهُم وأفضَلَهُم ، وكانَ إذا حَجَّ حَجَّ ماشِيًا ورُبَّما مَشى حافِيًا ، وكانَ إذا ذَكَرَ المَوتَ بَكى ، وإذا ذَكَرَ القَبرَ بَكى ، وإذا ذَكَرَ البَعثَ والنُّشورَ بَكى ، وإذا ذَكَرَ المَمَرَّ عَلَى الصِّراطِ بَكى ، وإذا ذَكَرَ العَرضَ عَلَى اللّهِ تَعالى ذِكرُهُ شَهَقَ شَهقَةً يُغشى عَلَيهِ مِنها ، وكانَ إذا قامَ في صَلاتِهِ تَرتَعِدُ
فَرائِصُهُ بَينَ يَدَي رَبِّهِ عَزَّوجَلَّ ، وكانَ إذا ذَكَرَ الجَنَّةَ والنّارَ اضطَرَبَ اضطِرابَ السَّليمِ ، ويَسأَلُ اللّهَ الجَنَّةَ ويَعوذُ بِهِ مِنَ النّارِ ، وكانَ عليه السلام لا يَقرَأُ مِن كِتابِ اللّهِ عَزَّوجَلَّ : «يا أيُّهَا الَّذينَ آمَنوا» إلاّ قالَ : لَبَّيكَ اللّهُمَّ لَبَّيكَ . ولَم يُرَ في شَيءٍ مِن أحوالِهِ إلاّ ذاكِرًا للّهِِ سُبحانَهُ ^۶ .