395
اهل بيت در قرآن و حديث جلد اوّل

۵۹۴.امام صادق عليه السلام:پيامبر خدا صلى الله عليه و آله دو برابر نماز واجب، نماز نافله مى گزارد.

۵۹۵.عائشه :پيامبر خدا صلى الله عليه و آله شبى طولانى را ايستاده و شبى طولانى را نشسته، نماز مى گزارد.

۵۹۶.عائشه :از هنگامى كه خداوند فرمود: «شب را زنده بدار مگر اندكى را»، پيامبر صلى الله عليه و آله شبها كم مى خوابيد.

۵۹۷.عائشه :پيامبر صلى الله عليه و آله در هر حال به ياد خدا بود.

۵۹۸.امام على عليه السلام:فاطمه عليهاالسلام نزد پيامبر صلى الله عليه و آله رفت تا از او خدمتكارى بخواهد. پيامبر صلى الله عليه و آله فرمود: آيا آن چه را براى تو بهتر است، به آگاهى تو برسانم؟ هنگام خوابيدن، سى و سه بار «سبحان اللّه » بگو و سى و سه بار «الحمدللّه » بگو و سى و چهار بار «اللّه اكبر». من هنوز آن را ترك نكرده ام. پرسيدند: حتّى در شب صفّين. فرمود: حتّى در شب صفّين.

۵۹۹.عروة بن الزبير:در مسجد رسول اللّه صلى الله عليه و آله نشسته بوديم و درباره كارهاى اهل بدر وبيعت رضوان سخن مى گفتيم. ابوالدرداء گفت: اى جماعت! آيا كسى را به شما معرفى بكنم كه داراييش از همه كمتر وپاكدامنى اش از همه بيشتر ودرعبادت از همه سخت كوش تر است؟ گفتند: او كيست؟ گفت: على بن ابى طالب.

۶۰۰.حبّة العرنى:در حالى كه من و نوف در حياط دار الخلافه خوابيده بوديم در باقيمانده شب، امير المؤمنين عليه السلام را ديديم كه چون شيدايى، دستش را بر ديوار نهاده بود و مى فرمود: «همانا در آفرينش آسمانها و زمين...» تا پايان آيه. او مى گويد: حضرت عليه السلام سپس اين آيات را چنان تلاوت مى كرد و مى گذشت كه گويى هوش از سرش پريده است. آن گاه فرمود: اى حبّه! خوابى يا بيدار؟ عرض كردم: بيدار، تو كه چنين مى كنى ديگر ما بايد چه كنيم؟! حبّه مى گويد: حضرت عليه السلام ديده برهم نهاد وگريست، سپس فرمود: اى حبّه! خداوند جايگاهى دارد و ما در برابر او، جايگاهى داريم كه چيزى از اعمال ما بر او پنهان نمى مانَد. اى حبّه! خداوند از رگ گردن به من و تو نزديكتر است. اى حبّه! هرگز چيزى من و تو را در برابر خدا پنهان نمى كند. سپس فرمود: اى نوف! تو خواب هستى؟ گفت: خير يا امير المؤمنين، من خواب نيستم وامشب فراوان گريسته ام. حضرت عليه السلام فرمود: اى نوف! اگر امشب از هراس خدا گريسته باشى، چشمت فردا روز در برابر خداوند عزّوجل روشن باشد. اى نوف! قطره اى اشك از ترس خدا، از ديده كسى فرو نمى غلطد مگر آن كه درياهايى از آتش را فرو نشانَد. اى نوف، منزلت هيچ كس نزد خدا، از كسى بيشتر نيست كه از هراس خدا بگريد و براى خدا دوست بدارد و در راه خدا كينه ورزد اى نوف، هر كس در راه خدا محبّت ورزد چيزى را بر محبّت او ترجيح ندهد و هر كس در راه خدا كينه ورزد خيرى به كينه توزان او نرسد، در اين هنگام است كه حقايق ايمان را به كمال رسانده ايد. امام عليه السلام سپس آن دو را پند و اندرز داد و در پايان سخن فرمود: از خدا ترسان باشيد كه شما را بيم دادم، سپس در حالى كه مى گذشت فرمود: اى كاش مى دانستم كه در غفلتهاى خويش تو از من روى برتافته اى يا بر من مى نگرى؟ و اى كاش در خواب طولانى و كمىِ سپاسگزارى ام نسبت به نعمتهاى تو بر خود، مى دانستم كه چه وضعى دارم؟ راوى مى گويد: به خدا سوگند، حضرت عليه السلامهمچنان در اين حال بود تا سپيده دميد.


اهل بيت در قرآن و حديث جلد اوّل
394

۵۹۴.الإمام الصادق عليه السلام :كانَ رَسولُ اللّهِ صلى الله عليه و آله يُصَلّي مِنَ التَّطَوُّعِ مِثلَيِ الفَريضَةِ ۱ .

۵۹۵.عائِشَةُ :كانَ [رَسولُ اللّهِ صلى الله عليه و آله ]يُصَلّي لَيلاً طَويلاً قائِمًا ولَيلاً طَويلاً قاعِدًا ۲ .

۵۹۶.عائِشَةُ :قَلَّ ما كانَ يَنامُ [رَسولُ اللّهِ صلى الله عليه و آله ]مِنَ اللَّيلِ لَمّا قالَ اللّهُ : «قُمِ اللَّيلَ إلاّ قَليلاً ۳ » .

۵۹۷.عائِشَةُ :كانَ النَّبِيُّ صلى الله عليه و آله يَذكُرُ اللّهَ عَلى كُلِّ أحيانِهِ ۴ .

۵۹۸.الإمام عليّ عليه السلام :إنَّ فاطِمَةَ عليهاالسلام أتَتِ النَّبِيَّ صلى الله عليه و آله تَسأَلُهُ خادِمًا ، فَقالَ : ألا اُخبِرُكِ ما هُوَ خَيرٌ لَكِ مِنهُ ؟ تُسَبِّحينَ اللّهَ عِندَ مَنامِكِ ثَلاثًا وثَلاثينَ ، وتَحمَدينَ اللّهَ ثَلاثًا وثَلاثينَ ، وتُكَبِّرينَ اللّهَ أربَعًا وثَلاثينَ . فَما تَركتُها بَعدُ ، قيلَ : ولا لَيلَةَ صِفّينَ ؟ قالَ : ولا لَيلَةَ صِفّينَ ۵ .

۵۹۹.عُروَةُ بنُ الزُّبَيرِ :كُنّا جُلوسًا في مَجلِسٍ في مَسجِدِ رَسولِ اللّهِ صلى الله عليه و آله ، فَتَذاكَرنا أعمالَ أهلِ بَدرٍ وبَيعَةِ الرِّضوانِ ، فَقالَ أبُو الدَّرداءِ : يا قَومِ ، ألا اُخبِرُكُم بِأَقَلِّ القَومِ مالاً وأكثَرِهِم وَرَعًا وأَشدِّهِمُ اجتِهادًا فِي العِبادَةِ ؟ قالوا : مَن ؟ قالَ : عَلِيُّ بنُ أبي طالِبٍ عليه السلام ۶ .

۶۰۰.حَبَّةُ العُرَنِيُّ :بَينا أنَا ونَوفٌ نائِمَينِ في رُحبَةِ القَصرِ إذ نَحنُ بِأَميرِ المُؤمِنينَ عليه السلامفي بَقِيَّةٍ مِنَ اللَّيلِ واضِعًا يَدَهُ عَلَى الحائِطِ شِبهَ الوالِهِ، وهُوَ يَقولُ : «إنَّ في خَلقِ السمَّاواتِ والأَرضِ . . . ۷ » . قالَ : ثُمَّ جَعَلَ يَقرَأُ هذِهِ الآياتِ ويَمُرُّ شِبهَ الطائِرِ عَقلُهُ ، فَقالَ : أراقِدٌ يا حَبَّةُ أم رامِقٌ؟ قُلتُ : رامِقٌ ، هذا أنتَ تَعمَلُ هذَا العَمَلَ فَكَيفَ نَحنُ ؟! قالَ : فَأَرخى عَينَيهِ فَبَكى ، ثُمَّ قالَ لي : يا حَبَّةُ ، إنَّ للّهِِ مَوقِفًا ، ولَنا بَينَ يَدَيهِ مَوقِفٌ لا يَخفى عَلَيهِ شَيءٌ مِن أعمالِنا . يا حَبَّةُ ، إنَّ اللّهَ أقرَبُ إلَيكَ وإلَيَّ مِن حَبلِ الوَريدِ . يا حَبَّةُ ، إنَّهُ لَن يَحجُبَني ولا إيّاكَ عَنِ اللّهِ
شَيءٌ .
ثُمَّ قالَ : أراقِدٌ أنتَ يا نَوفُ؟ قالَ : لا يا أميرَ المُؤمِنينَ ، ما أنَا بِراقدٍ ولَقَد أطَلتَ بُكائي هذِهِ اللَّيلَةَ ، فَقالَ : يا نَوفُ ، إن طالَ بُكاؤُكَ في هذَا اللَّيلِ مَخافَةً مِنَ اللّهِ عَزَّوجَلَّ قَرَّت عَيناكَ غَدًا بَينَ يَدَيِ اللّهِ عَزَّوجَلَّ . يا نَوفُ ، إنَّهُ لَيسَ مِن قَطرَةٍ قَطَرَت مِن عَينِ رَجُلٍ مِن خَشيَةِ اللّهِ إلاّ أطفَأَت بِحارًا مِنَ النّيرانِ . يا نَوفُ ، إنَّهُ لَيسَ مِن رَجُلٍ أعظَمَ مَنزِلَةً عِندَ اللّهِ مِن رَجُلٍ بَكى مِن خَشيَةِ اللّهِ وأحَبَّ فِي اللّهِ وأبغَضَ فِي اللّهِ . يا نَوفُ ، مَن أحَبَّ فِي اللّهِ لَم يَستَأثِر عَلى مَحَبَّتِهِ ، ومَن أبغَضَ فيِ اللّهِ لَم يُنِل مُبغِضيهِ خَيراً ، عِندَ ذلِكَ استَكمَلتُم حَقائِقَ الإِيمانِ ـ ثُمَّ وَعَظَهُما وذَكَّرَهُما ، وقالَ في أواخِرِهِ : ـ فَكونوا مِنَ اللّهِ عَلى حَذَرٍ ، فَقَد أنذَرتُكُما . ثُمَّ جَعَلَ يَمُرُّ وهُوَ يَقولُ : لَيتَ شِعري في غَفَلاتي أمُعرِضٌ أنتَ عَنّي أم ناظِرٌ إلَيَّ ؟ ! ولَيتَ شِعري في طولِ مَنامي وقِلَّةِ شُكري في نِعَمِكَ عَلَيَّ ما حالي ؟ قالَ: فَوَاللّهِ ما زالَ في هذَا الحالِ حَتّى طَلَعَ الفَجرُ ۸ .

1.الكافي : ۳ / ۴۴۳ / ۳ ، التهذيب : ۲ / ۴ / ۳ ، الاستبصار : ۱ / ۲۱۸ / ۷۷۰۳ كلّها عن الفضيل بن يسار والفضل بن عبدالملك وبكير .

2.صحيح مسلم : ۱ / ۵۰۴ / ۱۰۵ ، سنن الترمذيّ : ۲ / ۲۳ / ۳۷۵ ، سنن ابن ماجة : ۱ / ۳۸۸ / ۱۲۲۸ ، سنن النسائي : ۳ / ۲۱۹ ، مسند ابن حنبل : ۹ / ۳۹۳ / ۲۴۷۲۳ و : ۳۹۷ / ۲۴۷۴۳ ، المستدرك على الصحيحين : ۱ / ۳۹۷ / ۹۷۶ .

3.مسند أبي يعلى : ۴ / ۴۶۶ / ۴۹۱۸ ، والآية ۲ من سورة المزّمّل .

4.صحيح مسلم : ۱ / ۲۸۲ / ۱۱۷ ، سنن الترمذيّ : ۵ / ۴۶۳ / ۳۳۸۴ ، سنن أبي داود : ۱ / ۵ / ۱۸ ، سنن ابن ماجة : ۱ / ۱۱۰ / ۳۰۲ ، مسند ابن حنبل : ۹ / ۳۴۲ / ۲۴۴۶۴ ، و : ۱۰ / ۱۵۱ / ۲۶۴۳۶ ، مسند أبي يعلى : ۴ / ۳۶۳ / ۶۸۰ .

5.صحيح البخاريّ : ۵ / ۲۰۵۱ / ۵۰۴۷ ، صحيح مسلم : ۴ / ۲۰۹۱ / ۲۷۲۷ ، مسند الحميديّ : ۱/۲۴/۴۳، تاريخ بغداد : ۳ / ۲۴ كلّها عن عبدالرحمن بن أبي ليلى ، مسند ابن حنبل : ۱/۳۲۲/۱۳۱۲ عن ابن أعبد .

6.أمالي الصدوق : ۷۲ / ۹ ، روضة الواعظين : ۱۲۵ ، المناقب لابن شهرآشوب : ۲ / ۱۲۴ وفيه «أعبد الناس عليّ بن أبي طالب عليه السلام» .

7.آل عمران : ۱۹۰ .

8.فلاح السائل : ۲۶۶ .

  • نام منبع :
    اهل بيت در قرآن و حديث جلد اوّل
    سایر پدیدآورندگان :
    محمّد محمّدی ری‌شهری، با همکاری: سیّد رسول موسوی، ترجمه: حمیدرضا شیخی و حمیدرضا آژیر
    تعداد جلد :
    2
    ناشر :
    انتشارات دارالحدیث
    محل نشر :
    قم
    تاریخ انتشار :
    1383
    نوبت چاپ :
    اول
تعداد بازدید : 5732
صفحه از 543
پرینت  ارسال به