بهره بگیرد، چنانچه با رو آوردن به کارهای بیهوده و بی‌ثمر، پرونده خود را خالی بگذارد، در روزی که قرآن آن را «یوم الحسرة» نامیده است،۱ انگشت ندامت خواهد گزید.
به همین دلیل، مؤمن به کارهای با فایده رو می‌آورد و هر کاری که در سعادت او بی‌فایده باشد، فرو می‌گذارد. پیامبر خدا صلی الله علیه و اله در این باره می‌فرماید:
۰.مِن حُسنِ إسلامِ المَرءِ تَرکُهُ ما لا یَعنِیهِ.۲
۰.از نشانه‌های نیکویی اسلام آدمی، فرو گذاشتن بیهوده‌هاست.
ه ـ پرداختن به کار غیر مهم: مؤمن، نه تنها کار بیهوده انجام نمی‌دهد، بلکه در میان کارهای بافایده، مهم‌ترین آنها را بر می‌گزیند و انجام می‌دهد. کسی که از کار اهمّیت‌دار باز ماند و به کار غیر مهم مشغول شود، فایده بیشتر را از دست می‌دهد. امام علی علیه السلام می‌فرماید:
۰.مَن اشتَغَلَ بِغَیرِ المُهِمِّ ضَیَّعَ الأهَمَّ.۳
۰.هر کس به آنچه مهم نیست بپردازد، کار مهم‌تر را از دست می‌دهد.
بنا بر این، مؤمن نه تنها به فایده کار توجّه می‌کند، بلکه در پی کار پُرفایده است و تلاش خود را برای کسب فایده بیشتر به کار می‌گیرد. کسی که به جای پرداختن به امور ضروری، به کارهای غیر مهم رو آورد، ناگزیر، امور ضروری و لازم را وا می‌نهد و بدین ترتیب از رسیدن به سود بیشتر محروم میماند. امیر مؤمنان علیه السلام می‌فرماید:
۰.مَن شَغَلَ نَفسَهُ بِما لا یَجِبُ، ضَیَّعَ مِن أمرِهِ ما یَجِبُ.۴
۰.هر کس خود را به آنچه ضرورت ندارد، سرگرم سازد، آنچه را برایش ضرورت دارد، ضایع می‌کند.
چنانچه انسان در زندگی، به کارهای لازم و ضروری بپردازد، فرصت انجام کار بیهوده و غیر لازم را نخواهد یافت. به همین شکل، اگر مشغول کار غیر ضروری
