دستیابی است. حکمت بعثت پیامبران، آشنایی بشر با برنامه‌ای است که خوشی ابدی و رفاه همیشگی او را در پی دارد و چنانچه بشر، زندگی خویش در دنیا را بر اساس این برنامه پیش برد، به سعادت ابدی دست می‌یابد.
آموزه‌های الهی پیامبر، بشر را به کمال انسانیت می‌رساند و او را با حقایقی آشنا می‌سازد که هرگز با اندیشه خود، قادر به تحصیل آنها نخواهد بود. بر اساس برخی از آیات قرآن، بشر هرگز قادر نیست با تکیه بر استعداد و توان خود، به چنین دانشی دست یابد:
(کَما أرسَلنا فیکُم رَسُولاً مِنکُم یَتلُوا عَلَیکُم آیاتِنا وَ یُزَکِّیکُم وَ یُعَلِّمُکُمُ الکِتابَ وَ الحِکمَةَ وَ یُعَلِّمُکُم ما لَم تَکُونُوا تَعلَمُونَ.۱
۰.همان گونه که در میان شما فرستاده‌ای از خودتان [انسانى همنوع و همزبانتان، نه از فرشتگان و نه از پریان] فرستادیم که همواره آیات [و نشانههاى توحید] ما را برای شما مىخواند و [روح] شما را پاکیزه مىکند و کتاب [آسمانى و احکام شرع] و حکمت (معارف عقلى) به شما مىآموزد و آنچه را نمىدانستید، به شما یاد مىدهد).
معارف الهی که از طریق مکتب وحی در اختیار انسان قرار می‌گیرند، با دانش بشری به دست نمی‌آیند و انسان هرگز با اندیشه خود به آنها راه نمی‌برد. چنانچه انسان با یاری اندیشه و عقل، قادر به تدوین برنامه زندگی سعادتمندانه بود، نیازی به آموزه‌های پیامبران احساس نمی‌شد. پیامبر، برای تکامل انسان، آموزه‌هایی را به بشر تعلیم می‌دهد که جز از طریق وحی، به دست نمی‌آیند.
انسان در پرتو تعالیم پیامبران، به انسانیت و روش زندگی سعادتمندانه دست می‌یابد. چنانچه در جامعه بشری، آموزه‌های کتاب آسمانی گسترش یابند و انسانیت در میان بشر به کمال رسد، افزون بر سعادت اخروی، خوش‌بختی دنیوی برای بشر به ارمغان می‌آید. در حقیقت، دانش بشری و رسیدن به اختراعات و ابزار رفاهی نو، در صورتی که با انسانیت همراه باشد، به خدمت انسان می‌آید. چنانچه نور انسانیت و معارف الهی، در دل بشر کم‌سو شود، امکانات و ابزار رفاهی نو، آسایش و آرامش بشر را به خطر می‌اندازند و موجب
