رَبِّی وَ رَبُّکَ اللَّهُ. أما وَ اللَّهِ لَکُنتَ ما عَلِمتُ لَجَباناً فی الحَربِ لَئیماً فی السِّلمِ.۱
۰.مردی خدمت پیامبر خدا صلی الله علیه و اله آمد و گفت: درود بر تو، ای پروردگار من! فرمود: «تو را چه شده است؟ لعنت خدا بر تو باد! پروردگار من و پروردگار تو اللّٰه است. هان! به خدا سوگند، از زمانی که می‌دانم، تو فردی ترسو در جنگ و پَست‌خو در زمان صلح بوده‌ای».
کسی که فرد یا افرادی غیر از خدای یگانه را خدا بپندارد، غالی و کافر شمرده می‌شود. پیامبر خدا صلی الله علیه و اله غلو کننده را از شفاعت خود، محروم دانسته و می‌فرماید:
۰.صِنفانِ لا تَنالُهُما شَفاعَتی سُلطانٌ غَشُومٌ عَسُوفٌ وَ غالٍ فی الدِّینِ مارِقٌ مِنهُ غَیرُ تائِبٍ وَ لا نازِعٍ.۲
۰.دو دسته اند که شفاعت من به آنها نمی‌رسد: فرمان‌روای سرکش و ستمگر و کسی که در دین، غلو کند و از دین بیرون رود و از این عمل خود، توبه نکند و دست نکشد.
با توجّه به آثار ناگوار جریان غلو در ایمان مردم و عواقب ویرانگر این اندیشه در میان جامعه اسلامی، امامان علیهم السلام پرچمداران مبارزه با این اندیشه بوده‌اند. نخستین کسی که به صراحت با این اندیشه مبارزه کرد و این جریان را ناخلف معرّفی نمود، شخص پیامبر خداست. ایشان راه غلو را از آموزه‌های اسلام جدا دانسته و خطر غلو را در آینده امّت اسلام، پیش‌بینی نموده است.
پیامبر خدا صلی الله علیه و اله خطر تندروان و افراط‌پیشگان در حقّ امیر مؤمنان علیه السلام را از قبل، هشدار می‌داد و خطاب به وی می‌فرمود:
۰.یا عَلِیُّ! مَثَلُکَ فی اُمَّتی مَثَلُ المَسیحِ عیسَى ابنِ مَریَمَ افتَرَقَ قَومُهُ ثَلاثَ فِرَقٍ فِرقَةٌ مُؤمِنُونَ وَ هُمُ الحَواریُّونَ وَ فِرقَةٌ عادُوهُ وَ هُمُ الیَهُودُ وَ فِرقَةٌ غَلَوا فِیهِ فَخَرَجُوا عَنِ الإیمانِ وَ إنَّ اُمَّتی سَتَفتَرِقُ فیکَ ثَلاثَ فِرَقٍ فَفِرقَةٌ شیعَتُکَ وَ هُمُ المُؤمِنُونَ وَ فِرقَةٌ
