ساخته‌های فکری خویش را مبنای دوستی و دشمنی دینی قرار دهند و با کسی که باور آنها را نپذیرد، به مخالفت بر‌خیزند. به این ترتیب، برای دفاع از عقیده خود، بر بدعت‌ها پافشاری می‌ورزند و از اهل ایمان فاصله می‌گیرند.
از این رو، از نگاه ائمّه علیهم السلام کمترین چیزی که انسان را از زمره مؤمنان خارج می‌کند، وارد ساختن اموری در دین خداوند است که اصل و ریشه‌ای در دین ندارند. بُرَید عجلی می‌گوید: به امام صادق علیه السلام گفتم: کمترین چیزی که به سبب آن، بنده کافر می‌گردد، چیست؟ امام علیه السلام سنگ‌ریزه‌ای را از روی زمین برداشت و فرمود:
۰.أن یَقُولُ لِهٰذِهِ الحَصاةِ إنَّها نَواةٌ وَ یَبرَأ مِمَّن خالَفَهُ عَلَى ذٰلِکَ وَ یَدینَ اللَّهَ بِالبَراءَةِ مِمَّن قالَ بِغَیرِ قَولِهِ فَهَذا ناصِبٌ قَد أشرَکَ بِاللَّهِ وَ کَفَرَ مِن حَیثُ لا یَعلَمُ.۱
۰.این که به این ریگ بگوید: هسته است و از هر که با این سخن او مخالفت ورزید، بیزاری بجوید و برائت از کسی را که به غیر عقیده او قائل باشد، شرط دین خدا بداند. چنین کسی، ناصبی است و به خدا شرک ورزیده، و ندانسته کافر شده است.
علّامه مجلسی در توضیح این حدیث می‌نویسد:
۰.مثال زدن به سنگ‌ریزه، برای بیان این نکته است که هر کس اندکی بدعت بگذارد و عقیده باطل پیدا کند، هر چند بسیار ناچیز، و آن را دیدگاه و دینش قرار دهد و بر اساس آن، دوستی و دشمنی بورزد، در عذابِ سخت داشتن و محروم بودن از سعادت در روز حسابرسی، در حکم کافر است.۲
بنا بر این، کسی که بر خلاف سنّت پیامبر خدا صلی الله علیه و اله اندک تغییری در مسائل دینی ایجاد کند، راه بی‌ایمانی را در پیش گرفته است.
بدعت‌گذاری در دین، از آفت‌های دین و ایمان است. بدعت، از آفت‌هایی است که افزون بر زیان‌های فردی، سلامت جامعه اسلامی را نیز تهدید می‌کند. اهل بدعت با بیان مطالب بی‌‌پایه، مردم را در دینداری دچار تردید و دودلی می‌کنند و عدّه‌ای را به دنبال خود به
