۴ / ۳۰

درخواست بیست بار حج بر کوه صفا

حجّة الاسلام حاج شیخ حبیب الله یوسفی خاطره دیگری را نیز بدین شرح نقل کرد:
در سال ۱۳۶۰ به عنوان خدمه کاروان به حجّ مشرف شدم. در آن دوران هنوز لباس روحانیت نپوشیده بودم. چون زبان عربی بلد بودم مدیر کاروان، حقیر را با چند نفر پیش پرواز فرستاد که اوّل به مدینه و از آنجا به مکّه رفتیم.
اوّلین بار که مُحرم شدم و به طرف مکّه حرکت کردیم، از مسجد شجره تا مکّه مشغول ذکر بودم و لحظه شماری می‌کردم کعبه و مسجدالحرام را ببینم.
وقتی از باب ابراهیم وارد شدیم و چشمم به کعبه افتاد، حدود ده دقیقه ایستاده بودم و در حالی که به کعبه نگاه می‌کردم اشک می‌ریختم.
بعد از آن به طواف پرداختیم و پس از نماز طواف برای سعی به جانب کوه صفا رفتیم.
با دوستان بر کوه صفا نشستیم و همگی به خواندن دعا پرداختیم. در آن حال و در آن مکان عرض کردم: خدایا! این حرم و کعبه را خیلی دوست دارم. از تو می‌خواهم که حداقل بیست مرتبه مشرّف شوم و این در حالی بود که اصلاً امید نداشتم که بتوانم بعد از آن سفر مشرف شوم و پولی هم نداشتم.
امّا فکر می‌کنم این دعا مستجاب شد، چون سال بعد یکی از اقوام به من گفت: می‌خواهم شما را به نیابت از پدرم به حجّ بفرستم، قبول می‌کنید؟

گذاشته گریه می‌کردم. بعد از ربع ساعتی به طرف قبر پیامبر صلی الله علیه و‌آله برگشتم و پای دیوار نشستم و به درد و ناراحتی خود بسیار گریستم. گفتم: یا رسول الله! خوب می‌دانی که من برای خدمت به زائران شما آمده‌ام، حال چگونه می‌پسندید که این بیماری را از مدینه سوغاتی ببرم.
بعد از ساعتی از جا برخواستم و به طرف منزل رفتم. همان شب در عالم خواب دیدم که روضه امام حسین علیه السلام را می‌خوانم و مستعمین زیادی گریه می‌کنند و خودم نیز زیاد گریه می‌کردم.
با صدای اذان از خواب بیدار شدم، وضو گرفتم و نماز خواندم و دوباره خوابیدم. ساعت هشت از خواب بیدار شدم و پس از صبحانه به اتفاق حاج آقای روحانی که در خدمت ایشان بودم به بعثه رهبری (قصر الدَّخیل) رفتیم و از آنجا به حرم و بعد از نماز ظهر از حرم به منزل آمدیم. وقتی به خانه رسیدیم، متوجّه شدم که امروز با این که راه زیادی را پیمودم، اما هیچ دردی احساس نکرده‌ام!
خداوند را شاهد می‌گیرم که از آن روز اثری از آن بیماری در خود ندیده‌ام و دیگر به پزشک مراجعه نکرده‌ام.