1.. از بین بردن وحدت و قدرت مسلمان‌ها؛ ایجاد شکاف در بین امّت.

2.. در این تحلیل، اِشکالی به نظر می‌رسد و آن، این است که تبعید آیة الله سید محمد طباطبایی و آیة الله سید عبد الله بهبهانی (که رهبران مشروطه در تهران و افرادی مصالحه‌جو و معتدل بودند)، نه به دست مشروطه‌خواهان، بلکه به فرمان محمدعلی‌ شاه و به دست مأموران حکومتی صورت گرفت و این در شرایطی اتفاق افتاد که آیة الله شهید شیخ فضل الله نوری، هنوز فقیه قدرتمند تهران و مورد اعتماد و مشورت شاه بود. گفتنی است بلافاصله پس از به توپ بسته شدن مجلس شورا به فرمان شاه و به دست کُلنل لیاخوف روس و کشته و زخمی شدن گروهی از مشروطه خواهان (۲۳ جمادی ثانی ۱۳۲۶)، طباطبایی و بهبهانی دستگیر و در پیش چشم مردم، بدون عمامه و عبا، به صورت طناب‌پیچ و با توهین و بی‌حُرمتی و به ضرب قُنداقۀ تفنگ (که منجر به شکسته شدن دندان‌های بهبهانی گردید)، بر زمین کشیده و به «باغ شاه» به حضور محمدعلی شاه برده شدند که در آن جا نیز (با همان پیکر زخمی و مَحاسن کَنده شده)، با شاه، بگو مگو و وی را تخطئه کردند. این واقعه، پس از وساطت همسر شاه و آرام گرفتن شاه، به تبعید طباطبایی به مشهد و بهبهانی به عتبات عراق، ختم گردید (تاریخ بیداری ایرانیان، ج۲، ص۱۵۸ و ۳۷۹؛ تاریخ مشروطۀ ایران، ص۶۴۳؛ زندگی طوفانی، ص۳۲۴؛ شرح حال رجال ایران، ج۴ ص۷۶۲). نیز گفتنی است که تهران در ششم رجب ۱۳۲۷،‌به دست مشروطه‌خواهان زخم خورده و خشمگینِ ولایات (آذربایجان، فارس، گیلان، لرستان و...) فتح شد. در همین غوغا و آشوب، شیخ فضل الله توسط مجاهدین (انقلابیون)، دستگیر و به محکمۀ انقلابی تهران سپرده شد و در روز محاکمۀ فرمایشی و اعدام عجولانۀ شیخ (۱۳ رجب ۱۴۲۷)، دولتی در ایران وجود نداشت و تهران توسّط «هیئت مدیرۀ موقّت کشور» اداره می‌شد که عمدتاً تندرو و بعضاً وابسته به بیگانه بودند. همچنین طباطبایی و بهبهانی هنوز به تهران نرسیده بودند و از روحانیون مشروطه‌خواه حاضر در تهران (مثل سید حسن مدرّس) نیز در آن فضای افراط و خشونت، کاری بر نیامد (ر.ک: خانه بر دامنۀ آتشفشان، ابو الحسنی).