تدریس در خواب!

حجة الاسلام آقای حاج شیخ علی بهجت از پدر بزرگوارش حضرت آیة الله محمّدتقی بهجت نقل کرد:
یکی از خصوصیات شیخ مرتضی این بوده که در حال خواب، تدریس کرده است. پدرم می‌فرمود: ایشان، یک درس را به قاعده و به صورت کامل، در خواب ارائه می‌کرد! فقط هنگامی که می‌خواست از خواب بیدار شود، کمی جملاتش نامفهوم بود.^۱

لحظات پایانی عمر شیخ

حاج شیخ علی آقا بهجت، همچنین از پدرشان نقل کردند که: شبی که فردای آن روز ایشان (شیخ مرتضی طالقانی) وفات کرد، من نزد او بودم. مطالب عجیبی می‌گفت. یکی از جملات ایشان در آن شب، این بود که: «الصبحَ یُنادی بأنَّ الشَّیخَ قَد ماتَ؛ فراد صبح، فریاد زده می‌شود که: شیخ [طالقانی]، از دنیا رفته است»... .
روز قبل، درس را تعطیل کرده بود. به علّامه محمّد تقی جعفری _ که جویای علّت بود _ گفته بود: خر طالقان رفته، پالانش مانده!
همچنین آقا ضیاء آملی _ که تا لحظه مرگ، نزد شیخ مرتضی بوده _ برای پدرم مطالب عجیبی از او و اِخبارات او در آخرین لحظات زندگی، نقل می‌کرد. یکی از نکاتی که آقا ضیاء الدین آملی برای آقا می‌گفت، این بود که:
من در مدرسه سیّد (سیّد محمّد کاظم یزدی) دو مرگ را در دو قطب متباین دیدم: یکی مرگ شخصی که عاشق دختر یا زنی بود که هر چه تلاش کردیم «شهادتین» را بگوید، نگفت و به جای شهادتین، کلماتی که حاکی از عشق آن زن بود، بر زبان جاری می‌کرد، و یکی هم مرگ شیخ مرتضی طالقانی با آن اِخبارات و حرف‌های عجیب و غریب!
از مطالبی که آقا (پدرم) شب وفات شیخ از ایشان شنیده بود، ایمان آوردن یکی از فرزندان شیطان بود.^۲