۴ / ۲۲

امداد غیبی در راه جُحفه در اثر توسّل به امام عصرعجل الله تعالی فرجه

آیة الله سید جواد علم الهدی، در مکه، در جلسه‌ای فرمودند:
در گذشته معمولاً، چهار پنج نفری به جدّه می‌آمدیم و چون کاروانی وجود نداشت، صبر می‌کردیم که تعدادمان به سی چهل نفر برسد تا کامیونی را اجاره کنیم و به جُحفه برویم.
در سفری بین سال‌های ۱۳۳۵ تا ۱۳۴۰ شمسی، با گروهی حرکت کردیم. شب هنگام به «رابغ» رسیدیم و از آنجا به طرف جحفه حرکت کردیم. راننده ادعا می‌کرد که راه را بلد است. جاده‌ها خاکی بود، احساس کردیم که به طور غیر متعارف جلو می‌رود، پس از قدری که رفت، یک‌مرتبه ایستاد و با رنگ پریده گفت: راه را گم کرده‌ایم!
تعدادی از مسافران، خواب و تعدادی هم بیدار بودند. چاره‌ای جز این‌که به حضرت ولی عصرعجل الله تعالی فرجه متوسل شویم، نداشتیم. هیچ چراغ و نشانی جز ستاره‌ها پیدا نبود. وقتی همگی سه مرتبه تکرار کردیم «یا صاحب الزمان أدرِکنی»، جوان عربی را دیدیم که از رکاب ماشین، بالا آمد و گفت: «أنا دلیلُکم» و ماشین حرکت کرد. پس از چند دقیقه که تپه‌ها را دور زد، ما را به مقصد رساند و به مجرّد رسیدن، از ماشین پیاده و غایب شد.
حجة الاسلام آقای محمد حسین مؤمن‌پور نیز داستانی نقل کرد شبیه به آنچه ذکر شد. وی گفت:

دیده می‌شود، ولی کسی در داخل آن‌ها نیست. از این که چرا این خیابان‌های شلوغ، امروز خلوت است، تعجّب کردم. در همین فکر بودم که ناگاه دیدم فردی از روبه‌رو می‌آید، نعلین مردانه‌ای در پا و نقابی بر چهره داشت. به محض این‌که خواستم سؤالی بکنم، مثل کسی که برق او را گرفته باشد، خشکم زد.
در مقابلم ایستاد و هیچ حرکتی نتوانستم بکنم. نقاب را تا بالای ابرو بالا زد و وقتی چشمم به آن صورت زیبا افتاد، مکرر گفتم: ماشاءَ الله، لا حَولَ وَلا قُوَّةَ اِلاّ بِالله.
این جمله را چند بار تکرار کردم و مبهوت جمال ایشان شدم. سپس نقاب را انداخت و من دوباره غوغای جمعیت را دیدم.
یکی از منسوبین ما از ایشان پرسید: چه درخواستی از خدا کرده بودی که این ماجرا برایت رخ داد؟
گفت: وقتی چشمم به کعبه افتاد، بی‌اختیار این جمله بر زبانم جاری شد که اَللّهُمَّ أَرِنِی الطَّلعَةَ الرَّشیدَةَ، والغُرَّةَ الحَمیدة... .
آنگاه افزود: خیلی غصه خوردم که ای کاش غیر از «رؤیت»، «تکلّم» را هم خواسته بودم؛ چون در مرتبه اوّل که چشم انسان به خانه کعبه می‌افتد، هر آرزویی که داشته باشد، اجابت می‌شود.^۱