۴ / ۶

اجابت دعا در خانه خدا

آقای سید محمد علی هاشمی، از آزادگان دفاع مقدّس که در سال ۱۳۷۵ توفیق تشرّف به حج یافته بود، چند سال بعد، ضمن نامه‌ای به این‌جانب نوشت:
من در حوزه نمایندگی ولی فقیه در سپاه رفسنجان خدمت می‌کنم و آزاده هستم. در سال ۱۳۷۵ توسط بعثه مقام معظم رهبری جهت تشرف به مکه آمدم.
هنگام حرکت حضرت عالی از مدینه به مکه، در کنار ماشین، از شما التماس دعا خواستم.
حضرت عالی فرمودید: من فراموش می‌کنم.
بنده عرض کردم: من دعا می‌کنم که شما فراموش نکنید.
شما رفتید و من با آقای خانه‌مسجدی در مدینه ماندیم. بعد از اتمام اعمال حج من و آقای خانه‌مسجدی به مکه آمدیم، حضرت عالی فرمودید: فلانی پیش من بیاید.
من خدمت رسیدم، فرمودید: من دعوت به غبارروبی کعبه شدم، همین که وارد کعبه شدم، شما در نظرم آمدید _ که گفتید من دعا می‌کنم که فراموش نکنید _ و اوّلین دعای من برای تو بود.

من این جمله را که شنیدم، خیلی ناراحت شدم، چنان که گویی آب داغ به سرم ریختند و در عین این‌که جواب او را گفتم، ناخودآگاه عقب عقب رفته و از شدت ناراحتی سرم را به دیوار تکیه دادم و این جمله را گفتم: شما هر چه می‌خواهید بگویید. او تا آخرین نَفَس، مولای من است.
از دانشگاه خارج شدم. ساعتی در خیابان‌ها گشتم تا حالم مساعد شود؛ اما نشد. به خانه رفتم و خودم را سرگرم کردم. باز حالم درست نشد. سر سفره افطار حاضر شدم؛ اما نتوانستم غذا صرف کنم. نهایتاً نماز مغرب و عشا را خواندم و با همان شکستگی دل و انکسار روح خوابیدم.
در خواب دیدم پنجره‌ای به روی من باز شد. دو نفر که موی سرشان بلند و مجعّد بود، به من گفتند: بیا برویم.
گفتم: کجا؟ من نمی‌توانم بیایم.
با صدای آرام و دلنشین گفتند: نه، بیا برویم.
من که در روح خودم نسبت به آن‌ها احساس تبعیت می‌کردم، یک قدم برداشتم. یک مرتبه تصور کردم در نجف اشرف هستم. آنگاه دیدم یک نفر ایستاده که گویی کوهی از وقار است و به من فرمود: ناراحت نباش! همه چیز درست خواهد شد. قرآن زیاد بخوان. من فهمیدم در حضور مولای خودم امیر مؤمنان علی علیه السلام هستم. به جمال مبارکشان خیره شده بودم. سپس مولا به من نگاه کرده فرمودند: در حجّ امسال، میهمان من هستی.
از خواب پریدم. از آن زمان، منتظر این لحظه بودم.