چهره‌‌اش باز شده بود و اشک در چشمانش حلقه زده بود. مشتاق شنیدن بیشتر بود، بسیار خوب مرا همراهی کرد و با سؤال‌های دقیق خودش مرا به توضیح بیشتر تشویق می‌کرد.
گفتم: قرآن کریم می‌فرماید: (لَّا أَسْأَلُكُمْ عَلَيْهِ أَجْرًا إِلَّا الْمَوَدَّةَ فِي الْقُرْبَى)^۱؛ و در جای دیگر می‌فرماید: (مَا أَسْأَلُكُمْ عَلَيْهِ مِنْ أَجْرٍ إِلَّا مَن شَاء أَن يَتَّخِذَ إِلَى رَبِّهِ سَبِيلًا)^۲. از کنار هم گذاشتن این دو آیه چه می‌فهمید؟ قسمت اوّل دو آیه مشترک است، پس قسمت دوم آیه (مستثنی) هم تباین ذاتی ندارد و بیان یک حقیقت است، و مثال‌هایی از ریاضیات برای فهم این مسئله زدم.
خود نتیجه گرفت و گفت: پس راه رسیدن به خدا مودّت قُربیٰ است... .
مصادیق «اهل بیت» را با توجه به آیه مباهله برایش گفتم و نام ائمه را پرسید و یادداشت کرد.
به امام دوازدهم که رسید، گفتم: ایشان، امام حیّ و حاضر است.
بیشتر می‌خواست بداند. گفتم: ایشان از فرزندان فاطمهƒƒƒ€ƒƒƒƒ علیها السلام است و پیامبر صلی الله علیه و‌آله فرموده‌اند: «المهدی منّا أهل البیت» ایشان به حال ما مطلع‌اند و امام معصوم‌اند... در مکتب اهل بیت علیهم السلام زمین هیچ‌گاه از حجت، خالی نیست. هیچ دوره‌ای را نمی‌بینی که امام _ که هادی امت است و معصوم است _ در میان امت نباشد. در حال حاضر نیز چنین است. اما در مکاتب دیگر اسلامی پس از مرگ پیامبر صلی الله علیه و‌آله تا دوره‌ای این فترت و خلأ مشهود است.
پرسیدم: تا پیش از شکل‌گیری اوّلین مکتب فقهی (از مذاهب چهارگانه اهل سنّت)، مسلمانان چه می‌کردند؟
گفت: نمی‌دانم. این، جای تأمّل است.
گفت: ارتباط شما با ائمه علیهم السلام و امام زمانعجل الله تعالی فرجه چگونه است؟

به او گفتم: به نظر می‌رسد شما خیلی دغدغه معرفت پروردگار را دارید و حتماً از او طلب کرده‌اید تا شما را به خود نزدیک کند؟
اشک می‌ریخت و می‌گفت: همین‌طور است که شما می‌گویید و یادداشت‌های خود را که در روز عرفه نوشته بود بیرون آورد و به من نشان داد که چگونه عاجزانه از خداوند، طلب معرفت کرده است!
گفتم: می‌خواهی راه میان‌بر را به شما نشان بدهم؟
مشتاقانه گفت: بله.
گفتم: راه معرفت پروردگار، معرفت اهل بیت علیهم السلام و ولایت ایشان است.
گفت: ولایت یعنی چه؟
آیه ولایت^۱ را بیان کردم. ولایت مطلقه الهی را برایش توضیح دادم. معنای واژه «ولیّ» و این‌که ولایت رسول خدا صلی الله علیه و‌آله چه ارتباطی با ولایت «الله» دارد و در مرتبه بعد «والذین آمنوا...» را توضیح دادم، که با توجه به قیودی که آیه بیان می‌فرماید قضیه عمومی نیست و شخصیه است.
بعد پرسیدم: خوب، مصداق این قضیه شخصیه، کدام شخص است که این آیه در حقّش نازل شده است و ولایتش در طول ولایت رسول خدا و خداوند است و به بیان دیگر، همه این ولایت‌ها مراتب یک حقیقت است؟
گفت: نمی‌دانم.
منتخب تفسیر الطبری همراهم بود. ذیل آیه ۵۵ از سوره مائده را نشانش دادم که می‌گوید: برخی گفته‌اند «اُنزِلَت فی عَلیِّ بنِ أبی طالِبٍ، مَرَّ بِهِ سائِلٌ فی رُکوعٍ، فَنَبَذَ إلَیهِ خاتَمَهُ...».^۲ در ادامه گفتم پیامبر صلی الله علیه و‌آله خود فرمودند: «أنَا مَدینَةُ العِلمِ وعَلیٌّ بابُها»،^۳ باید از در وارد شد و الّا نمی‌توان به حقیقت دست یافت.