۱۲۸۰.امام على عليه السلامـ در حكمتهاى منسوب به ايشانـ : اگر پدران سبب حيات باشند ، آموزگاران حكمت و دين ، سبب نيكويى آن هستند .

۱۲۸۱.امام على عليه السلام :هركس از شيعيان ما كه به آيين ما دانا باشد و شيعيان ناتوان ما را از تاريكى نادانى اشان به سوى نور دانشى كه ما بدو بخشيده ايم ببرد ، روز قيامت با تاجى بر سر مى آيد كه همه اهل عرصات را روشنى مى بخشد و لباسى زربافت به تن دارد كه دنيا با همه نفايسش ، بهاى كوچكترين رشته آن نيست . آن گاه منادى ندا مى دهد : اى بندگان خدا! اين دانشمندى از شاگردان يكى از دانشمندان خاندان محمّد صلى الله عليه و آله است . هان! هركس را كه او از حيرت نادانيش بيرون آورده است ، به نور وى چنگ زند ، تا او را از حيرت تاريكى اين عرصه به بهشت دلگشاى بيرون برد ، پس هركس كه وى به او نيكى آموخته يا قفل نادانى را از دلش گشوده يا شبهه اى را برايش روشن نموده ، بيرون مى آيد .

۱۲۸۲.امام باقر عليه السلام :آنكه از ميان شما دانش مى آموزد ، پاداشى مانند پاداش آنكه فرا مى گيرد و بيشتر از او دارد ، پس دانش را از حاملان دانش فرا گيريد و به برادرانتان بياموزيد؛ همان گونه كه دانشمندان به شما آموختند .

۱۲۸۳.عيسى عليه السلام :آنكه بداند و عمل كند و بياموزد ، در ملكوت اعظم بس بزرگ به شمار آيد .

۱۲۸۴.حسن :از پيامبر خدا صلى الله عليه و آله درباره دو مردى كه در بنى اسرائيل بودند پرسيدند . يكى از آن دو دانشمند بود . نماز واجبش را مى خواند . سپس مى نشست و به آموزش نيكى به مردم مى پرداخت و ديگرى روز را روزه مى گرفت و شب به عبادت برمى خاست . كدام يك برترند؟
حضرت پاسخ فرمود : برترى اين دانشمندى كه نماز واجب را مى خواند و سپس مى نشست و به مردم مى آموخت ، بر آن عابد كه روز را روزه مى گرفت و شب برمى خاست ، مانند برترى من بر پايين ترين فرد شماست .

۱۲۸۰.الإمام عليّ عليه السلام ـ فيما نُسِبَ إلَيهِ ـ : إذا كانَ الآباءُ هُمُ السَّبَبَ فِي الحَياةِ ، فَمُعَلِّمُو الحِكمَةِ والدّينِ هُمُ السَّبَبُ في جَودَتِها ^۱ .

۱۲۸۱.عنه عليه السلام :مَن كانَ مِن شيعَتِنا عالِمًا بِشَريعَتِنا فَأَخرَجَ ضُعَفاءَ شيعَتِنا مِن ظُلمَةِ جَهلِهِم إلى نورِ العِلمِ الَّذي حَبَوناهُ بِهِ جاءَ يَومَ القِيامَةِ وعَلى رَأسِهِ تاجٌ مِن نورٍ يُضيءُ لِأَهلِ جَميعِ العَرَصاتِ ، وحُلَّةٌ لا يُقَوَّمُ لِأَقَلِّ سِلكٍ مِنهَا الدُّنيا بِحَذافيرِها ، ثُمَّ يُنادي مُنادٍ : يا عِبادَ اللّهِ ، هذا عالِمٌ مِن تَلامِذَةِ بَعضِ عُلَماءِ آلِ مُحَمَّدٍ ، ألا فَمَن أخرَجَهُ فِي الدُّنيا مِن حَيرَةِ جَهلِهِ فَليَتَشَبَّث بِنورِهِ لِيُخرِجَهُ مِن حَيرَةِ ظُلمَةِ هذِهِ العَرَصاتِ إلى نُزَهِ الجِنانِ ، فَيَخرُجُ كُلُّ مَن كانَ عَلَّمَهُ فِي الدُّنيا خَيرًا ، أو فَتَحَ عَن قَلبِهِ مِنَ الجَهلِ قُفلاً ، أو أوضَحَ لَهُ عَن شُبهَةٍ ^۲ .

۱۲۸۲.الإمام الباقر عليه السلام :إنَّ الَّذي يُعَلِّمُ العِلمَ مِنكُم لَهُ أجرٌ مِثلُ أجرِ المُتَعَلِّمِ ولَهُ الفَضلُ عَلَيهِ، فَتَعَلَّمُوا العِلمَ مِن حَمَلَهِ العِلمِ، وعَلِّموهُ إخوانَكُم كَما عَلَّمَكُموهُ العُلَماءُ ^۳ .

۱۲۸۳.عيسى عليه السلام :مَن عَلِمَ وعَمِلَ وعَلَّمَ ، عُدَّ فِي المَلَكوتِ الأَعظَمِ عَظيمًا ^۴ .

۱۲۸۴.الحَسَن :سُئِلَ رَسولُ اللّهِ صلى الله عليه و آله عَن رَجُلَينِ كانا في بَني إسرائيلَ : أحَدُهُما كانَ عالِمًا يُصَلِّي المَكتوبَةَ ثُمَّ يَجلِسُ فَيُعَلِّمُ النّاسَ الخَيرَ ، والآخَرُ يَصومُ النَّهارَ ويَقومُ اللَّيلَ ، أيُّهُما أفضَلُ ؟ قالَ رَسولُ اللّهِ صلى الله عليه و آله : فَضلُ هذَا العالِمِ الَّذي يُصَلِّي المَكتوبَةَ ثُمَّ يَجلِسُ فَيُعَلِّمُ النّاسَ عَلَى العابِدِ الَّذي يَصومُ النَّهارَ ويَقومُ اللَّيلَ كَفَضلي عَلى أدناكُم رَجُلاً ^۵ .