۱۲۰. امام رضا عليه السلام- آن گاه كه سخنى در باره تشبيه خدا به انسان شنيد، به سجده افتاد و گفت - : منزّهى تو! تو را نشناختند و يگانهات ندانستند. از اين رو، تو را وصف [و تشبيه ]كردند. منزّهى تو! اگر تو را مىشناختند، هر آينه، تو را به همان اوصافى مىستودند كه تو خود، خويشتن را ستوده اى.
۱۲۱. التوحيد- به نقل از محمّد بن عبيد - : خدمت امام رضا عليه السلام رسيدم. به من فرمود: «به عبّاسى بگو از سخن گفتن [و بحث كردن] در باره توحيد و جز آن، خوددارى كند و براى مردم آن را كه بر مىتابند، بگويد و از آنچه انكار مىكنند، دست بشويد.
و هر گاه از تو در باره توحيد بپرسند، همان سخن خداوند عزّ و جلّ را بازگو كن: «بگو: او خدايى است يكتا؛ خداى بى نياز و تكيهگاه نيازمندان. نه كسى را زاده و نه از كسى زاييده شده، و او را هيچ همتايى نباشد».
و هر گاه از تو از چگونگى [خداوند] بپرسند، همان سخن خداوند عزّ و جلّ را به آنان بگو: «چيزى به سان او نيست».
و هر گاه از تو از صفت شنيدن خدا پرسش كنند، همان گونه كه خداوند عزّ و جلّ فرموده، بگو: «او شنواى آگاه است». پس به مردم چيزى بگو كه آن را بر مىتابند».
