در آثار نوشته شده پس از آن ، تكرار و استفاده از منابع پيشين ، بسيار است و يكباره به جهت شكل‏گيرى بابيت و بهائيت و برخى امور اجتماعى و سياسى ، نگارش در اين زمينه ، افزايش يافته است . البته به دوره معاصر به اجمال پرداخته‏ايم و فعاليت‏هاى عمده معاصر را گزارش كرده‏ايم .
پنج . اين كتاب‏شناسى در دو فصل سامان يافته است :

۲ . المصنّف ، ابن ابى شيبة (م ۲۳۵ق) ، بخش دو از جلد دوم ، ص ۳۲۱ - ۳۲۲ ؛
۳ . سنن ابن ماجة (م ۲۷۳ق) ، باب خروج المهدى : ج ۲ ، ص ۱۳۶۶ - ۱۳۶۸ ؛
۴ . سنن ابى داوود (م ۲۷۵ق) ، كتاب الفتن ، كتاب المهدى ، كتاب الملاحم : ج ۶ ، ص ۱۰۶ - ۱۰۹ ؛
۵ . سنن الترمذى (م ۲۹۷ ق) ، باب ما جاء فى المهدى : ج ۴ ، ص ۵۰۵ - ۵۰۶ ؛
۶ . صحيح ابن خزيمه (م ۳۱۱ ق) ، ج ۱ ، ص ۱۴ ؛
۷ . صحيح ابن حبان (م ۳۵۴ ق) ، ص ۲۶۶ و ۲۹۳ - ۲۹۴ ؛
۸ . موارد الظمآن إلى زوائد ابن حبّان ، هيثمى (۷۳۵ - ۸۰۷ ق) ، باب ما جاء فى المهدى : ص ۴۶۳ .
دو . در معرّفى هر اثر ، سعى بر آن بوده است كه ضمن اشاره به چاپ ، ترجمه و نسخه‏هاى خطّى آن ، اجمالى از محتواى كتاب و مذهب نويسنده و روش وى نيز بيان گردند .
سه . كتاب‏هايى كه به عنوان «ملاحم» نوشته شده‏اند ، برخى به نشانه‏هاى ظهور مهدى عليه السلام و زمان ظهور ايشان پرداخته‏اند و برخى ديگر به نشانه‏هاى برپايى قيامت . روشن است آنچه از اين دو بخش به مهدويت مربوط است ، گروه اوّل است . بدين جهت ، آن دسته از كتاب‏هاى ملاحم كه به چاپ رسيده‏اند يا نسخه‏اى در دسترس داشتند ، بررسى شدند و از آنها هر كدام كه مربوط به موضوع مهدويت بودند ، آورده شدند؛ امّا در بخش آثار مفقود ، چون دسترسى به متن نبود و بررسى و شناسنايى امكان نداشت ، هر آنچه را با عنوان ملاحم در فهرستْ‏نامه‏ها ياد شده ، آورديم و لذا ممكن است برخى به مسئله مهدويت مربوط نباشد؛ ولى راه بررسى و ارزيابى بر روى ما بسته است .
همين مطلب در باره كتاب‏هاى «رجعه» نيز مبناى عمل قرار گرفته است .
چهار . معرفى آثار مهدوى را تا پايان قرن دوازدهم ادامه داده‏ايم با اين توضيح كه