و نيز از اوست :

امام مشرق و مغرب كه مى‏تواند دادتبسّم لب لعلش جواب خنده گل‏
محمّد بنِ حسن، صاحب الزمان كه بوَدپر از مدايحِ خُلقش كتاب خنده گل‏
كند براى نثارِ شكفته رويى اوصبا به صحن چمن، انتخاب خنده گل‏
رَوَد ز خويش چو رنگِ شكسته عاشق‏اگر تبسّمش آيد به خواب، خنده گل‏
ز ذوقِ خنده لعل لبش چه گل چينددلى كه تا به ابد شد خراب خنده گل‏
چه خنده‏ها كه زند آفتابِ دولت اوبه تَرشكُفتگىِ آفتابِ خنده گل‏
ز آب و تابِ بهارِ شكفته‏رويىِ اوست‏شكفتن چمن و آب و تاب خنده گل‏
به نسبتِ قدم او عجب مدان از خاك‏كه باجِ سجده سِتانَد ز آب خنده گل‏
به پاى‏بوسِ تو خواهد كه جان نثار كندوگرنه چيست چنين اضطراب خنده گل؟
پىِ شكُفتگىِ بندگانِ حضرت توست‏دعاى تَه‏دلىِ مُستجاب خنده گل‏
ملال اگر نه نصيبِ مخالفِ تو بوَدچراست اين همه زو اجتناب خنده گل؟
نسَب دُرست به لعل لبِ تو گر نكندصبا حذر كند از اِنتساب خنده گل‏
اگر به ياد تو باشد عجب مدان كه دهدفلك به گريه عاشق خطاب خنده گل‏
تبسّم تو اگر پاى در ميانه نهدچمن دگر نكشد بى حساب خنده گل‏
ز غيبت تو چنان قحط سالِ كامِ دل است‏كه عندليب نشد كامياب خنده گل‏
بيا به خنده دِه آبِ چمن كه بى تو نماندترشّحِ مُژه‏اى در سحاب خنده گل‏
ز هجر روى تو گل در چمن نمى‏شكفدبيا بيا و برافكن نقاب خنده گل‏
نديده چشمِ خرد در بهارِ شادابى‏به غير لعل تو حاضر جوابِ خنده گل‏
بهارِ معجزه، شاداب از تبسّم توست‏چنان كه چهره گلشن ز آب خنده گل‏
اگر نه وعده ديدارِ دولتت بودى‏زكات ذوق ندادى نصاب خنده گل‏
ز استوارى عهدِ تو تا ابد نروَدز پاى گريه بلبل، خضاب خنده گل‏
ز وصفِ غنچه لعل تو فصل فصل پُر است‏گذشته‏ام همه جا باب بابِ خنده گل‏
خرد ز گلشن بزمِ تو منفعل‏^۱ برگشت‏چمن نديده نياورد تاب خنده گل‏
از آن زمان كه دلم در بهارِ حسرت تونهاد چشم چو بلبل به خواب خنده گل‏
هنوز ناله لبِ ذوقِ خويش مى‏بوسدچه نَشئه داشت ، ندانم ، شراب خنده گل؟
لب حسود ز زخمِ دلم چه مى‏پرسد؟كه هست بى لب لعلت كباب خنده گل‏
چه نسبت است به بلبل اسير عشقِ تو را؟خرابِ گريه كجا و خراب خنده گل.^۲