و نيز از اوست:^۱

به فيروزتر زمان، به زيباترين بهاربه نيكوترين شبى، به روشن‏ترين نهار
يكى روح خرّمى، يكى جان آدمى‏يكى چون صباح وصل، يكى چون رخان يار
فلك گشته كام‏بخش، ملك گشته كامجوى‏هوا شد عبيربيز، زمين شد بهشت‏وار
يكى شد به كام دوست، يكى شد غلام دوست‏يكى گشته جان‏فزا، يكى گشته پر نگار
جهان باز شد جوان، به تن باز شد روان‏شده باغ چون جنان، شده سبز مرغزار
يكى جسته انبساط، يكى گشته با نشاطيكى زو ز گل بساط، يكى خالى از غبار
ز ابر دُررفشان، ز باد عبيرساى‏چمن گلشن ارم، دمن وادى تتار
يكى زنده كرده دشت، يكى تازه كرده جان‏يكى برده غم زدل، يكى گشته غمگسار
ز انواع گل حلل، ببر كرده بوستان‏ز ابر سيه پرند، به سر كرده كوهسار
يكى عارض بتان، يكى جاى مهوشان‏يكى در هوا روان، يكى را به جا قرار
پر از مشك، طرف باغ، پر از گل، كنار جوى‏پر از سبزه، طرف‏دشت، پر از لاله، لاله‏زار
يكى گشته عطربيز، يكى گشته خنده‏روى‏يكى گشته زيب‏بخش، يكى گشته داغدار
بيا اى بهشت روى، بده باده طرف جوى‏كه سر سبز شد به باغ، دگر سرو جويبار
يكى همچو مهر و ماه، يكى مايه نشاطيكى روضه بهشت، يكى قامت نگار
اَلا اى نگار چين، دگر بخت شد قرين‏به ميلاد شاه دين، امام بزرگوار
يكى يار مهربان، يكى يار مقبلان‏يكى عيد مردمان، يكى فخر روزگار
به صبحى همه صفا، به شامى فرح‏فزاجمال ولى عصر، شد از باطن آشكار
يكى مطلع سرور، يكى مجمعى ز نوريكى مظهر خداى، يكى غيب كردگار
شهنشاه دين‏پناه، امير ملك سپاه‏خديو فلك‏جناب، ولى جهان مدار
يكى زو است با رواج، يكى زو است با شرف‏يكى زو است مرتفع، يكى زو است پايدار
سپهر جلال و مجد، جهان كمال و فضل‏مقرّ صفا و نجد، شه معدلت دثار
يكى را به او قوام، يكى را از او ظهوريكى زو، در ازدياد، يكى زو، در انتشار
به درگاه او كند، به خاك درش نهدفلك عرض انكسار، ملك روى افتقار
يكى عرش كبريا، يكى آب زندگى‏يكى را شتاب از او، يكى را از او قرار
اگر فيض اقدسش، كند طبع را مددز مدحش به عالمى، كند «صافى» افتخار
يكى رحمت خداى، يكى مخزن درريكى ذكر قدسيان، يكى عبد جان نثار
پر از جور شد زمين، ز اسلام شد نشان‏فأينَ الامامُ أين، كه از حد شد انتظار
يكى گشته منقلب، يكى رفته از ميان‏يكى روى در حجاب، يكى دل كند فگار.^۲