فاصلۀ تاریخى میان نخستین مجموعۀ حدیثى شیعه ـ الکافى شیخ کلینى ـ و دورۀ رواج علم حدیث ـ عصر امام باقر علیه السلام و امام صادق علیه السلام ـ حدود دو قرن مى شود. به گفته محدثان و اهل رجال در این فاصله، شش هزار و ششصد اثر کوتاه و بلند حدیثى از احادیث معصومان علیهم السلام به اهتمام بزرگان حدیث گرد آورى شده که از میان آن‏ها چهارصد اصل و یا کتاب بنا به دلایلى معروف و به نام اصول اربعمأئه یا اصل‏هاى چهارصد گانه معروف گردید. از آن زمان تاکنون از این اصول به چهارصد گانه، جز اندکى بر جاى نمانده است. این اصول باقیمانده که شانزده اصل مى‏شود در این اثر گرد آورى و با استفاده از نسخه‏هاى متعدد، استخراج منابع، مقدمه و نمایه‏هاى فنى فراهم آمده است. در این مجموعه 647 روایت کوتاه و نسبتاً بلند از طریق وزیر شیعى منصور بن حسن بن حسین آبى در سال 374 ق روایت و کتابت شده و در ابتداى هر کدام سلسله سند حدیثى وى به مؤلفان اصول، بیان شده است.