فاصلۀ تاریخى میان نخستین مجموعۀ حدیثى شیعه ـ الکافى شیخ کلینى ـ و دورۀ رواج علم حدیث ـ عصر امام باقر علیه السلام و امام صادق علیه السلام ـ حدود دو قرن مى شود. به گفته محدثان و اهل رجال در این فاصله، شش هزار و ششصد اثر کوتاه و بلند حدیثى از احادیث معصومان علیهم السلام به اهتمام بزرگان حدیث گرد آورى شده که از میان آنها چهارصد اصل و یا کتاب بنا به دلایلى معروف و به نام اصول اربعمأئه یا اصلهاى چهارصد گانه معروف گردید. از آن زمان تاکنون از این اصول به چهارصد گانه، جز اندکى بر جاى نمانده است. این اصول باقیمانده که شانزده اصل مىشود در این اثر گرد آورى و با استفاده از نسخههاى متعدد، استخراج منابع، مقدمه و نمایههاى فنى فراهم آمده است. در این مجموعه 647 روایت کوتاه و نسبتاً بلند از طریق وزیر شیعى منصور بن حسن بن حسین آبى در سال 374 ق روایت و کتابت شده و در ابتداى هر کدام سلسله سند حدیثى وى به مؤلفان اصول، بیان شده است.
