است^۱ (اسراء: ۳۲). این آیه از زنا نهی می‌کند و در حرمت آن مبالغه کرده است. چون نفرموده است این کار را نکنید، بلکه فرموده نزدیکش هم نشوید. برای نهی از آن نیز دلیل آورده، که این عمل فاحشه است و زشتی آن، صفت جدایی‌ناپذیر آن است، به طوری که در هیچ فرضی از آن جدا نمی‌شود. دلیل دیگر بر ممنوع‌بودنش این است که فرمود این روش، روش زشتی است که به فساد همه شئون اجتماع منجر می‌شود؛ به‌کلی نظام اجتماع را مختل می‌کند، و انسانیت را به نابودی می‌کشاند (طباطبایی، ۱۴۱۷: ۱۳/۸۶).

اگرچه روش ذکرشده در آیه به زنا مربوط می‌شود، سبک ارتباطی غیرعفیفانه زن و مرد در نگاه، سخن و رفت و آمد سبکی است که زمینه فساد را فراهم می‌کند. از این‌رو، در روایات مختلف آمده است که بر هر عضوی از اعضای انسان بهره‌ای از زنا رقم خورده است که [در صورت کنترل‌نشدن آنها] به‌ناچار مرتکب آن می‌شود، زنای چشم نگاه ناروا است، زنای پا رفتن [به محل گناه] است، زنای دهان بوسیدن و سخن ناروا است، زنای دست لمس‌کردن و زنای گوش شنیدن صدای حرام است (کلینی، ۱۴۰۷: ۵/۵۵۹؛ مجلسی، ۱۴۰۳: ۱۰۱/۳۸؛ نوری، ۱۴۰۸: ۱۴/۳۴۰). شهوت شکم و شهوت جنسی می‌تواند آن‌قدر خطرناک باشد که رسول گرامی اسلام صلی الله علیه و اله درباره آن، برای امت خویش ترس داشتند^۲ (کلینی، ۱۴۰۷: ۲/۷۹). در مقابل، سبک زندگی عفیفانه، افراد جامعه را از فساد و پیامدهای منفی شهوترانی حفظ کرده،^۳ رفتارهای فردی و اجتماعی را از هر گونه پلیدی پاک می‌کند.^۴ در نهایت موجب ترویج فضیلت‌های اخلاقی در جامعه بشری می‌شود^۵ و اساساً پاکی هر جامعه نشان از سبک زندگی عفیفانه آن جامعه دارد^۶ (تمیمی آمدی، ۱۳۶۶: ۲۵۶). بنابراین، ایمنی از آفات و فساد تمامی شئون اجتماع را باید از اهداف اساسی راهبردهای سلامت روابط جنسی قلمداد کرد.

احکام حلال و حرام مربوط به روابط زن و مرد بیان شده است. مجموعه احکام شرعی، دستورهایی در قالب حلال، حرام، مستحب، مکروه و مباح‌اند که بر اساس مصالح دنیا و آخرت انسان و جامعه انسانی جعل شده‌اند. محمد بن سنان در نامه‌ای به امام رضا علیه السلام می‌نویسد مردم مکه گمان می‌کنند آنچه اسلام حلال یا حرام کرده، بیش از تعبد علتی ندارد! یعنی، دستورهای دین بدون دلیل است. امام علیه السلام در بخشی از پاسخ خویش می‌فرماید:

۰.ما آگاهی کامل داریم و می‌دانیم که آنچه خداوند تبارک و تعالی حلال کرده صلاح و بقای مردم در آن نهفته و مردم به این چیزهای حلال نیاز دارند، و در بندگان خدا نسبت به چیزهای حرام هیچ نیازی وجود ندارد؛ چراکه اینها موجب فساد هستند و مردم را به فنا و نابودی می‌کشانند. همین‌طور می‌بینیم که خداوند تبارک و تعالی برخی از محرّمات را در بعضی از اوقات که مورد نیازند و مصلحت بنده است که در آن وقت از آنها استفاده کند، حلال کرده است. مانند مردار و خون و گوشت خوک، زمانی که اضطرار برای شخص ایجاب می‌کند که از اینها استفاده نماید؛ مثلاً حفظ زندگی و دفع مرگ به استفاده از اینها وابسته است. وجدان درباره این موضوع چنین حکم می‌کند؛ چه رسد به این که دلیل داریم خداوند حکیم چیزی را حلال نکرد مگر آن که به مصلحت انسان بودن برای بدن او مفید است و حرام نکرد آنچه را حرام شده، مگر به خاطر آن که دربردارنده فساد و ضرر است. به همین صورت خداوند در کتابش حلال‌ها و حرام‌ها را توصیف فرموده و انبیا و فرستادگان گرامی‌اش حکم را بیان کرده و جانشینان آنها برای مردم بیان کرده‌اند^۱ (صدوق، ۱۳۸۵: ۲/۵۹۲).

بر این اساس، قرآن تأکید می‌کند به زنا نزدیک نشوید؛ چراکه فحشا است و روش بدی