«راه‌های ابراز عشق بدون سکس»^۱ و «عهد بکارت» است. بنابراین، برنامه خویشتنداری فقط در خصوص ارتباط جنسی نوجوانان و نه انواع دیگر ارتباط، آموزش داده می‌شود (نک.: داروچ،^۲ لاندری^۳ و سینگ،^۴ ۲۰۰۰؛ لاندری،^۵ کاسر^۶ و ریچارد،^۷ ۱۹۹۹؛ لیندبرگ^۸ و ساننشاین،^۹ ۲۰۰۰). مثلاً اموری همچون وقت‌گذراندن با یکدیگر، با هم به سینما رفتن، با هم تفریح‌کردن، و تماس‌های بدنی بدون سکس را به عنوان راه‌های عشق بدون سکس معرفی می‌کنند. امّا بلافاصله یادآور می‌شوند که «مواظب باشید و به یاد داشته باشید اگر مراقب نباشید، این فعالیت‌ها ممکن است به سکس بینجامد!».^۱۰

این برنامه، عفّت و خویشتنداری را فقط در حیطه آمیزش جنسی دانسته و دیگر امور را در اختیار افراد گذاشته است. غافل از اینکه نمی‌توان مقدّمات ورود به ارتباط جنسی را آزاد گذاشت و انتظار داشت که عفّت زنان و مردان حفظ شود. به همین دلیل است که گفته شده اکثر نوجوانانی که وارد برنامه خویشتنداری شده‌اند نمی‌توانند تا هنگام ازدواج به خویشتنداری جنسی پای‌بند باشند. به‌روشنی پیدا است که نمی‌توان از نوجوانان عهد بکارت گرفت و آنها را در ارتباط‌های دوستانه و صمیمی در میهمانی‌ها، سینمارفتن، مکان‌های تفریحی، مسافرت و... رها کرد. کمترین شناخت از قدرت و نحوه عملکرد شهوت جنسی کافی است که چنین اقداماتی را کمترین اقدام بدانیم. به نظر می‌رسد اجرای دقیق رویکرد «ازدواج به علاوه عفت‌ورزی» بتواند به برون‌رفت جوامع بشری از مشکلات جنسی افراد کمک کند. این نگاه را در بحث‌های آتی مرور خواهیم کرد.

شواهد را کسانی مطرح می‌کنند که به راهبرد خویشتنداری جنسی در برابر آموزش جنسی حمله می‌کنند و در اثربخشی و کارآمدی آن تردید دارند. اگر فقط به نتایج آماری نگاه کنیم، چاره‌ای نداریم جز اینکه بگوییم راهبرد آموزش فراگیر جنسی در برابر فقط خویشتنداری جنسی کارآمدتر است. زیرا برنامه‌های خویشتنداری جنسی استفاده از وسایل بهداشت جنسی مانند کاندوم را مجاز ندانسته و بنابراین تعداد بارداری‌های ناخواسته قبل از ازدواج در برنامه فقط خویشتنداری جنسی همسان با برنامه‌های آموزش جامع مسائل جنسی کاهش نداشته است.

زمانی که ملاک‌ها و ارزش‌ها در سطح کاهش میزان بارداری خارج از چارچوب ازدواج باقی بماند، فقط خویشتنداری جنسی نمی‌تواند پا‌به‌پای طرح استفاده از کاندوم در ارتباط جنسی خارج از چارچوب ازدواج حرکت کند.

۴ ـ ۲. آسیب‌شناسی سبک عشق بدون سکس

همان‌گونه که دیدیم، مجموعه آموزش‌هایی که در برنامه‌های خویشتنداری بود شامل مطالب در خور توجهی است که می‌تواند مهارت‌هایی را به نوجوانان و جوانان، به‌ویژه دختران منتقل کند. اما آمار نشان می‌دهد ۸۸ درصد از کسانی که وارد برنامه «فقط خویشتنداری» شدند نتوانسته‌اند تا هنگام ازدواج به خویشتنداری پای‌بند باشند. به این دلیل بود که طرفداران راهبرد کاهش آسیب بر آن شدند اجرای کامل خویشتنداری در سطح نظری، چیزی جز پندار نیست (دیتمور، ۲۰۰۶). بنابراین، پرسش مهم این است که: چرا طرح خویشتنداری موفق نبوده است؟

هرچند اصلِ برنامه «فقط خویشتنداری» گام مثبتی به شمار می‌رود، به نظر می‌رسد شیوه اجرای آن عیوبی دارد که به الگوی آن برمی‌گردد. الگوی این برنامه چیزی است به نام «عشقِ بدون سکس».^۱ بر اساس این الگو، هر گونه رابطه‌ای به جز آمیزش جنسی، آزاد است. راه‌های آن نیز آموزش داده می‌شود. از این‌رو یکی از مباحث مطرح در این برنامه