تقویت‌هایی که دریافت می‌کنند، تابعی از رفتارها یا ویژگی‌های خود آنها است. تحقیقات نشان داده است که آنان کمتر تحت تأثیر تحریک از سوی دیگران قرار دارند و ارزش والاتری برای مهارت‌ها و پیشرفت‌های شخصی خود قائل‌اند و در خصوص نشانه‌های محیطی که می‌توانند برای هدایت رفتار خود به کار برند، هوشیارترند. همچنین، شواهدی وجود دارد که نشان می‌دهد افراد دارای مرکز کنترل درونی نسبت به افراد دارای مرکز کنترل بیرونی، از بهداشت روانی بهتری برخوردارند (شولتز،۱ ۱۳۸۳).
البته تحقیقات مربوط به توان تأخیر ارضا عمدتاً با افرادی (کودکان) مرتبط بوده است که از الگوی رشدی ویژه‌ای برخوردار بوده‌اند و در آن الگو تربیت شده‌اند (استریکلند، ۲۰۰۰). به عبارت دیگر، توانمندی تأخیر ارضا که مبتنی بر رشد مرکز درونی کنترل است، خارج از چارچوب تربیت شکل نمی‌گیرد و استعدادی است که با پرورش شکوفا می‌شود.
یکی از اعمال تشریع‌شده در ادیان ابراهیمی روزه‌داری است. روزه عبادتی است که در آن، فرد برخلاف اراده و توان خوردن، آشامیدن، ارتباط جنسی و دیگر بهره‌مندی‌ها تصمیم می‌گیرد برای رضایت خدا از این مواهب استفاده نکند. قرآن کریم روزه‌داری را مسیری برای رسیدن به مدیریت خویشتن معرفی می‌کند۲ (بقره: ۱۸۳)؛ «روزه بر شما مقرر شده است همچنان که بر پیشینیان شما واجب بود. باشد که در پرتو این عبادت بتوانید خویشتندار باشید». اگرچه روزه‌داری امساک از خوردن و آشامیدن و ارتباط جنسی است، طبق بیان حضرت علی علیه السلام در خطبه ۱۹۲ نهج‌البلاغه، نتیجه‌اش آرامشی است که در روح و حتی جسم فرد پدیدار می‌شود۳ (شریف رضی، ۱۴۱۴). چه‌بسا حکمت روزه تمرینی برای کودکان علاوه بر قرارگرفتن در نسیم رحمت عبادت، این باشد که بتوانند آرام‌آرام «اراده بر ترکْ در عین خواستن» را تجربه کنند. به نظر می‌رسد، توان تأخیر در ارضای جنسی ریشه در توان تحمل نخوردن دارد. طبق نظر روان‌شناسان روان‌تحلیلگر، فعالیت شهوت، از خوردن و
