قرن ما افرادی هستند که در سایت‌های مخصوص مطالبی را در این زمینه مطرح می‌کنند که قلم از ذکر آن جداً شرم دارد، و جاهلیت عرب بر آن صد شرف دارد (مکارم شیرازی، ۱۳۷۴: ۱۷/۳۰۶/۳۰۵).
در منابع روایی، درباره جاهلیتی دیگر پس از جاهلیت نخست پیش‌گویی شده است۱ (قمی، ۱۴۰۴: ۲/۱۹۳). به هر حال، آنچه گفته شد فقط مشتی از خروار برای نشان‌دادن زندگی کسانی بود که از خدا فاصله می‌گیرند، و با داشتن هزاران دانشگاه و مراکز علمی و دانشمندان معروف، در منجلاب فساد غوطه‌ورند، و حتی گاه همین مراکز علمی و دانشمندانشان در اختیار همان فجایع و مفاسد قرار می‌گیرند.
۲ ـ ۳. قلمرو گویایی
دستگاه گویایی انسان، کارخانه تولید کلمه و کلامی است که میان انسان‌ها ارتباط برقرار می‌کند. سخنی که دستگاه گویایی تولید کرده دو بخش عمده دارد: یک بخش آن کلماتی است که تولید می‌شود و مفاهیمی را در بر دارد. بخش دیگر، حالت بیان کلمات است که ممکن است حاکی از شادی، غم، ناراحتی، علاقه و... باشد. هر دو بخش یادشده در بحث عفت گویایی قابل طرح است. برخی کلام‌ها و برخی از حالت‌های ادای کلام، تحریک‌کننده و هوس‌انگیزند. گاه موضوع سخن تحریک‌کننده است و گاه موسیقی کلام و شیوه بیان جملات. استفاده‌کردن از کلمات و جملات تحریک‌کننده یا بیان جملات با حالت ناز و عشوه، غریزه جنسی را تحریک می‌کند و مرزهای عفت را به خطر می‌اندازد.
قرآن کریم به‌ویژه به زنان پیامبر توصیه می‌کند که با نامحرم به‌ناز سخن نگویید که این کار موجب طمع کسانی است که در دلشان بیماری دارند و به طور شایسته سخن بگویید۲ (احزاب: ۳۲). خطاب این آیه به زنان پیامبر است و برابری آنان را در این باره با سایر زنان نفی می‌کند؛ می‌فرماید: «شما با سایر زنان برابر نیستید، اگر تقوا به خرج دهید. مانند سایر زنان
