پیامدهای منفی نیز داشته باشد. مثلاً انجمن ملی پیش‌گیری از بارداری نوجوانان دریافته است بین برنامه‌های فقط خویشتنداری جنسی تا زمان ازدواج و کاهش استفاده از وسایل بهداشتی و پیش‌گیری در میان نوجوانان ارتباط وجود دارد (کربی،^۱ ۲۰۰۱). این پدیده می‌تواند برای بیماری‌های مقاربتی و بارداری‌های ناخواسته، عاملی مستعدساز محسوب شود (آموزش جنسی در مدارس ایلی‌نویز، ۲۰۰۴).

راهبرد «خویشتنداری جنسی تا ازدواج» در معرض اشکالات بسیاری قرار گرفت؛ از جمله اینکه:

۱. بررسی‌های انجام‌شده در ایالت مینه‌سوتای امریکا نشان داد فعالیت جنسی نوجوانان تازه‌وارد دبیرستانی که در برنامه خویشتنداری جنسی شرکت کردند دو برابر شد؛

۲. جوانانی که عهد بکارت بستند تقریباً یک‌سوم کمتر از کسانی که عهد نبستند، هنگام ارتباط جنسی از وسایل پیش‌گیری و بهداشتی استفاده می‌کنند؛

۳. جوانانی که عهد بکارت بستند به یک میزان نسبت به کسانی که عهد نبستند به بیماری‌های مقاربتی مبتلا هستند؛

۴. نوجوانانی که عهد خویشتنداری بستند و به ارتباط کامل جنسی وارد نشدند، نسبت به کسانی که نه عهد بسته بودند و نه به ارتباط کامل جنسی وارد شده بودند، رفتارهای جنسی متفاوت بیشتری داشتند؛

دوسوم دانشجویان دانشگاه ایالت کنتاکی که عهد بسته بودند تا زمان ازدواجشان با کسی ارتباط جنسی نداشته باشند این عهد را در زمان دانشگاه شکستند. از آنها هم که «خویشتندار» مانده بودند، بیش از ۵۰٪ تأیید کردند که به روش‌های متفاوت فعالیت جنسی داشته‌اند؛ در حالی که خودشان را بدون ارتباط جنسی با کسی معرفی می‌کردند (کلاین، ۲۰۰۶).

اینها از جمله شواهدی است که راهبرد خویشتنداری جنسی را در روند سیاست‌گذاری‌های امریکا برای کنترل مشکلات جنسی بر لبه پرتگاه قرار داده است. این

مرتبط را لازم نمی‌داند. منافع اجتماعی، روانی و سلامت افراد جامعه را در گرو خویشتنداری در برابر هر گونه فعالیت جنسی خارج از ازدواج می‌داند؛ معیار قابل قبول در فعالیت جنسی را وفاداری و ازدواج تک‌همسری معرفی می‌کند؛ تولد بچه نامشروع را خطرناک می‌پندارد و به نوجوانان آموزش می‌دهد که چگونه پیشنهاد ارتباط جنسی را نپذیرند و چگونه مصرف الکل و مواد روانگردان را، که باعث آسیب‌پذیری آنان در برابر روابط جنسی نامناسب می‌شود، ترک کنند. اما، فاصله این سخنان تا جو فرهنگی و اجتماعی جامعه امریکا یا هر جامعه مشابهی بسیار است. از این‌رو باید گفت هر سخن جایی و هر نکته مکانی دارد.

با وجود برنامه‌های «فقط خویشتنداری جنسی»، ۹۵٪ از معلمان سراسر کشور امریکا اعلام کردند نیازمند آموزش دیدگاهی نسبتاً جامع راجع به مسائل جنسی در مدارسشان هستند و فقط ۲۵٪ گفتند که از سوی دانش‌آموزان یا والدین آنها از آموزش روش‌های پیش‌گیری منع شدند (مؤسسه آلان گوتماخر، ۲۰۰۲). بیش از ۷۵٪ جوانان ابراز داشتند به اطلاعاتی درباره سلامت جنسی نیاز مبرم دارند. بیش از ۷۵٪ والدین نیز مطرح‌شدن مباحث مربوط به آموزش جنسی را تأیید می‌کنند (کالینز و همکاران، ۲۰۰۲). با وجود این، بین اعتقاد معلمان، والدین و جوانان به آنچه باید آموزش داده شود با آنچه واقعاً در برنامه‌های آموزش جنسی در حال آموزش‌دادن است، فاصله بسیاری وجود دارد. مثلاً وضعیت ایالت ایلی‌نویز در امریکا نمونه‌ای از گسستگی ملی میان سه موضوع است: چیزی که دولت در موضوع سلامت جنسی از آن حمایت می‌کند؛ آنچه معلمان، جوانان و والدین گرایش دارند؛ و آنچه اثربخشی‌اش به اثبات رسیده است. این اختلاف‌ها مربوط به اجرای برنامه‌های آموزش جنسی می‌شود که به طور گسترده‌ای از یکدیگر متفاوت‌اند (آموزش جنسی در مدارس ایلی‌نویز، ۲۰۰۴). به طور کلی این گسستگی، خود ناشی از تقابل دو برنامه کلان فقط خویشتنداری تا ازدواج و برنامه فراگیر آموزش جنسی است.

البته، هیچ شاهدی از کارآمدی برنامه‌های فقط خویشتنداری تا زمان ازدواج حمایت نمی‌کند، بلکه این برنامه‌ها در صورتی که به عنوان راهبردی آموزشی به کار رود، می‌تواند