پیش‌گیری از بارداری و فعالیت‌های جنسی سالم، به نوجوانان اطلاعات و نگرش مثبت دهند؛ حتی در طرح‌های دیگر با بودجه‌های متفاوت نمی‌توانند چنین آموزش‌هایی داشته باشند (نک.: هاول^۱ و کیف،^۲ ۲۰۰۷). این قانون، مجریان و مصرف‌کنندگان بودجه طرح را مقید می‌کند در همه حال به راهبرد فقط خویشتنداری جنسی وفادار بمانند.

این طرح‌ها از سال ۱۹۸۲ (یک سال پس از تصویب قانون عفاف) تا ۱۹۹۶ چهار میلیون دلار بودجه به خود اختصاص داد. در سال ۱۹۹۷، بودجه سالانه این طرح‌ها ۹ میلیون دلار بود، و تا سال ۲۰۰۷ به ۱۷۶ میلیون دلار رسید. طرح‌های آموزش خویشتنداری جنسی چنان توجه خانواده‌های امریکایی را جلب کرد که همواره از سوی ایالت‌های مختلف امکانات و برنامه‌های آموزشی مطالبه می‌شد، به طوری که در سال ۲۰۰۵ درخواست دولت امریکا برای بودجه برنامه‌های خویشتنداری جنسی، ۲۵۰ میلیون دلار بود که کنگره، فقط با ۱۷۱ میلیون دلار و برای سال‌های ۲۰۰۶ و ۲۰۰۷ نیز با ۱۷۶ میلیون دلار موافقت کرد (نک.: هاول و کیف، ۲۰۰۷). در مجموع، بودجه‌ای که از سال ۱۹۹۶ تا ۲۰۰۷ به برنامه‌های آموزش خویشتنداری جنسی اختصاص داده شد بالغ بر ۱۱۵۵ میلیون دلار بوده است.

۳. برنامه‌های خویشتنداری جنسی

راهبرد خویشتنداری جنسی همچنان گروه‌ها، مؤسسات و نهادهای مختلفی را برای اجرایی‌شدن برنامه‌های خود به خدمت گرفته است. برنامه‌های عملیاتی شامل اقدامات متعدد و متنوعی است. در این برنامه‌ها، از کلاس‌های دانش و مهارت‌افزایی تا جلسات هم‌اندیشی، عهد پاکدامنی و موعظه دیده می‌شود. در اینجا برخی از اینها را گزارش می‌کنیم.

عهد بکارت

از جمله اقدامات ترویجی در برنامه‌های خویشتنداری جنسی است که کلیسا متکفل آن است. «عهد بکارت»^۳ تعهدی است که نوجوانان و جوانان می‌دهند مبنی بر اینکه تا زمان

سلامت در گرو خویشتنداری در برابر فعالیت جنسی نامناسب محقق می‌شود؛

۲. خویشتنداری جنسی خارج از چارچوب ازدواج را به عنوان معیار مورد انتظار برای همه کودکان در سن آموزشگاهی آموزش می‌دهد؛

۳. یاد می‌دهد که خویشتنداری جنسی تنها راه مشخص برای مصون‌ماندن از بارداری خارج از چارچوب ازدواج، بیمارهای مُسری مقاربتی و دیگر مسائل سلامت مربوط به آن است؛

۴. معیار قابل انتظار در فعالیت جنسی در ارتباط دوسویه افراد بر اساس وفاداری و ازدواج تک‌همسری محقق می‌شود؛

۵. فعالیت جنسی خارج از چارچوب ازدواج احتمالاً به پیامدهای خطرناک روان‌شناختی و زیست‌شناختی می‌انجامد؛

۶. تولد بچه‌های خارج از چارچوب ازدواج ممکن است پیامدهای خطرناکی برای خود کودک، والدین او و جامعه داشته باشد؛

۷. به نوجوانان آموزش می‌دهد که چگونه پیشنهاد ارتباط جنسی را نپذیرند و چگونه مصرف الکل و مواد روانگردان باعث آسیب‌پذیری آنان در برابر روابط جنسی نامناسب می‌شود؛

۸. اهمیت به‌دست‌آوردن خودکارآمدی را پیش از واردشدن به اولین فعالیت جنسی برای خویشتنداری گوشزد می‌کند (کلاین،^۱ ۲۰۰۶).

طرح‌های منطقه‌ای و ملی مربوط به «آموزش خویشتنداری گروه‌محور»:^۲ این سومین طرح از برنامه‌های آموزش خویشتنداری جنسی بود که کنگره امریکا در سال ۲۰۰۰ با آن موافقت کرد. تقریباً این طرح از جمله جدی‌ترین طرح‌های خویشتنداری جنسی است که تلاش‌های پیش‌گیرانه‌تری را در راهبرد فقط خویشتنداری جنسی پیگیری می‌کند. طبق مفاد این طرح، فقط نوجوانان ۱۲ تا ۱۸ سال تحت پوشش آن قرار می‌گیرند و آموزش‌ها باید مطابق با مفاد هشت‌گانه خویشتنداری جنسی در سند پنجم قانون تأمین اجتماعی باشد؛ از جمله، مجریان آموزش خویشتنداری جنسی در این طرح اجازه ندارند درباره وسایل