بارداری.^۱ البته این برنامه نیز نه بر استفاده از وسیله بهداشتی جلوگیری، بلکه بر خویشتنداری جنسی تأکید می‌کند و با توجه به هدف پیش‌گیری از سرایت بیماری‌های مراقبتی، نتایج چشمگیری از خود نشان داده است (دیتمور، ۲۰۰۶). به عبارت دیگر، از میزان بیماری‌های مقاربتی و عفونی مرتبط با مصرف مواد و فعالیت جنسی کاسته است، وگرنه درباره کارآمدی برنامه در کنترل آسیب‌های دیگر گزارشی عرضه نمی‌کند.

برخی شواهد نشان می‌دهد برنامه‌های با رویکرد پیش‌گیری از آسیب، گاه ناکارآمد بوده‌اند. مثلاً برنامه ABC برای پیش‌گیری از HIV که وضعیت خویشتنداری را ارتقا بخشیده است اغلب سخنی راجع به استفاده از وسایل بهداشتیِ پیش‌گیری به میان نمی‌آورد. زیرا استفاده از این وسایل، روشی مرسوم برای پیش‌گیری از HIV در میان کسانی است که آزادانه و خودخواسته ارتباط جنسی برقرار می‌کنند. بنابراین، ABC برای زنان و دخترانی که با تجاورز جنسی مواجه می‌شوند، چه قبل از ازدواج و چه بعد از آن، اثری نخواهد داشت (همان). همچنین، برای کسانی که به علت احساس اجبار از درون، به فعالیت‌های جنسی رو می‌آورند، اثر پیش‌گیرانه نخواهد داشت. نیز بیشترین فایده این‌گونه خویشتنداری فقط جلوگیری از بیماری‌های عفونی است، وگرنه راجع به سایر آسیب‌های روانی، خانوادگی و اجتماعی نمی‌توان قضاوت خوش‌بینانه‌ای داشت.

به نظر می‌رسد این شکل از پیش‌گیری که شامل کنترل روابط غیرعفیفانه نیست، نتوانسته است در حفظ سلامت جسمی‌روانی جنسی کارآمدی لازم را داشته باشد. از این‌رو، کشمکش‌هایی میان گروه‌های مختلف متولی این مسئله دیده می‌شود. مثلاً راهبرد «فقط خویشتنداری جنسی» در این میان خودنمایی کرده و برنامه‌های خود را پیشنهاد و اجرا کرده است. روزنامه واشنگتن‌تایمز در نهم اکتبر ۱۹۹۵ می‌نویسد در ایالت‌هایی که استفاده از وسایل پیش‌گیری را به نوجوانان آموزش می‌دهند، بیشترین نرخ بارداری ناخواسته وجود داشته است. تحقیقات نشان می‌دهد برنامه‌های فقط خویشتنداری مؤثرند؛ در مقابل، آموزش‌های مربوط به ارتباط جنسی سالم کارآمد نیستند (خویشتنداری جنسی و آموزش خانواده، ۱۹۹۵).

پیش‌گیری و بهداشتی استفاده شود. البته «برنامه‌های فراگیر آموزش جنسی»^۱ شامل خویشتنداری جنسی نیز می‌شود. این برنامه‌ها عبارت است از:

۱. پیامی جدی برای خویشتنداری جنسی؛

۲. دادن اطلاعات درست پزشکی درباره دستگاه تناسلی انسان و فیزیولوژی آن، و نیز درباره وسایل پیش‌گیری، ویروس HIV، بیماری ایدز، و عفونت‌های مسری جنسی؛

۳. دادن اطلاعات بدون سوگیری درباره گرایش جنسی، ازدواج، بارداری و اختیارات والدگری (آموزش جنسی در مدارس ایلی‌نویز،^۲ ۲۰۰۴).

آموزش جامعِ جنسیِ خوب به جوانان یاد می‌دهد که چگونه و چه زمان مراقبت جنسی کسب کنند و به چه صورتی در این باره با والدین یا بزرگ‌ترهای خود وارد مذاکره شوند. این مجموعه، که شامل پیام خویشتنداری جنسی و همچنین اطلاعاتی درباره پیش‌گیری است، کمک می‌کند تا ارتباط جنسی کامل در جوانان را به تأخیر بیندازد، تعداد شریکان جنسی آنان را کاهش دهد، استفاده از کاندوم را افزایش دهد و بالأخره بیماری‌های مقاربتی را کم کند (آموزش جنسی در مدارس ایلی‌نویز، ۲۰۰۴). در حقیقت، این برنامه‌ها صورت ارتقایافته «راهبرد آموزش ارتباط جنسی»^۳ برای کاهش آسیب‌های ارتباط جنسی با پیام جدی برای خویشتنداری جنسی محسوب می‌شود.

از جمله برنامه‌های مشابه دیگر، برنامه‌ای با نام اختصاری ABC برای پیش‌گیری از HIV است. این برنامه نسبت به دیگر برنامه‌ها گامی فراتر نهاده و وضعیت خویشتنداری را ارتقا بخشیده است. ABC مخفف سه عبارت و شامل این سه اقدام است: ۱. خویشتنداربودن در ارتباط جنسی برای افراد ازدواج‌نکرده (تا قبل از ازدواج)؛^۴ ۲. وفادارماندن به همسر پس از ازدواج؛^۵ ۳. به‌کاربردن وسیله بهداشتی ‌جلوگیری از